We waren er al geweest, want ik herkende meteen het pleintje met het gemeentehuis, het standbeeld van het ‘Alvermenneke’ , en de kerk .
(Foto’s Roger)
Maar ik kan me maar niet herinneren wanneer en in welke omstandigheden dat was. Trouwens, het plein waar we onze auto achterlieten, riep bij mij dan weer geen herinneringen op! En ook niet dat mooie huis met aan een bovenvenster een everzwijnkop!
(Foto’s Roger)
Misschien zijn we gewoon ooit door het dorp gereden en viel me toen dat plein op?
Maar vandaag hebben we wat langer gewandeld in het vrij mooie (toch wat verstedelijkt) Diepenbeek. En uiteraard liepen we ook het kerkhof op, waar ons de heel kleine graftomben opvielen. Eerst dacht ik dat die dienden om asurnen op te bergen, maar een dame die we daarover een vraag stelden, antwoordde dat er echt heel diepe grafkelders liggen onder die kleine grafstenen. Zouden ze de kisten er verticaal in steken?
We hadden beter die dame niet aangesproken (hoewel, dan had ik nu niet veel te schrijven, want voor de rest was het hier een heel rustige dag). Zij heeft ons immers heel haar leven verteld (wat ik hier niet ga voortvertellen, maar misschien schrijf ik daar nog ooit een verhaal over). Op de duur wisten we met wie ze achtereenvolgens getrouwd was geweest, hoeveel kinderen ze had uit die respectieve huwelijken, waar ze vroeger woonde en waar ze nu woont, dat haar hond vroeger vergiftigd werd door haar vroegere buren, waar haar overleden man lag in dat heel uitgestrekte kerkhof, dat haar laatste schoonouders haar niet hadden aanvaard, dat ze nu met haar dochter samenleefde, enzovoort, enzovoort.
Eigenaardig hoe mensen ons zo vaak heel hun leven vertellen, terwijl we toch wildvreemden voor hen zijn!
Toen we weer thuis waren, belde ik even met mijn moeder… Die me ook vertelde over honden van buren van haar die bijna vergiftigd waren geworden. En dat gelukkig een buurvrouw op tijd had gezien dat het vlees dat als lokmiddel moest dienen, er niet kosher uitzag. De politie werd erbij geroepen en die beloofde de zaak te onderzoeken (en hebben al ontdekt dat er rattenvergif vermengd was in het vlees).
Daarna hebben we een poosje in de tuin gezeten, Roger en ik. Het was zo zalig rustig, de temperatuur was zo aangenaam… En ineens hoorde ik een eigenaardig getik. Ik vroeg aan Roger wat dat kon zijn: bleek dat hij al een poosje een specht aan het observeren was die de stam van onze moerbeiboom bewerkte (van waar ik zat, kon ik de vogel niet zien).
Weer een aangename dag dus. En… Je gelooft het niet: terwijl we naar Diepenbeek reden, zagen we weer een schoen liggen langs de weg. We merkten het tegelijk op en schoten in de lach!
Terwijl ik dit schreef, is Roger gaan zoeken in zijn bestand met oude foto’s, en wat blijkt? We zijn in februari 2003 in Diepenbeek geweest. Misschien ook eens opzoeken in mijn dagboek bij welke gelegenheid dat was?
Dat heb ik dus gedaan, maar ik vind er niets over… tja, ik schrijf ook niet alles in mijn dagboek natuurlijk…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten