Roger had me kort na ons bezoek aan Liliane en Paul gevraagd wat ik wilde doen op mijn verjaardag. Eigenlijk niets. Ik wilde er een zo gewoon mogelijke dag van maken. Wel zou ik geen werk aannemen, en had ik heel veel zin in gebakken appeltjes met pens (Roger krijgt dat zelden van mij wegens te vet).
En om die pensen te verantwoorden, wilde ik eerst zeker een fikse wandeling maken.
Een paar dagen later bedacht ik dat vermits ik die dag geen vertaalwerk zou aannemen, en ik toch iets heel eenvoudigs wilde klaarmaken, ik die dag voldoende tijd zou hebben om Liliane en Paul hun invitatie te ‘retourneren’. Zo gedacht, zo gedaan, als ze tenminste van pens en gebakken sterappeltjes hielden. Uiteraard zei ik er niet bij dat ik die dag verjaarde. Ze leken het een goed idee te vinden.
Vorige vrijdag avond kwam er toch wel een grote vertaling aan zeker! Zou ik die toch maar aannemen of niet? Ik had nog wat ander werk dat af moest, en ik mailde naar de opdrachtgeefster dat ik aan die nieuwe job jammer genoeg pas volgende dinsdag (dus morgen) zou kunnen beginnen. Dat bleek geen probleem te zijn.
Vorige vrijdag kwamen de eerste wenskaartjes al aan. Gisteren avond volgden de eerste telefoontjes. En vandaag was het een overrompeling: kaartjes, sms-jes, telefoontjes, e-mails, wensen op Facebook (ja, akkoord, daarvoor is Facebook inderdaad uitstekend). Van vrienden, vroegere vrienden, collegae schrijvers, kennissen, (soms verre) familie, onze ‘kindjes’, enzovoort. Ik voel me dan altijd een beetje verlegen, want ik heb de onhebbelijke neiging om verjaardagen te vergeten! 
De eerste mail die ik vandaag ontving was van de opdrachtgeefster voor wie ik morgen dus aan die vertaling begin. ‘Ha,’ schreef ze, ‘Nu begrijp ik waarom ik tot morgen moest wachten op dit job!’. Zij had dus ook die datum ergens genoteerd. In feite wordt het hoog tijd dat ik hetzelfde doe!
We zijn zwarte en witte pensen gaan kopen (appelen produceert onze tuin voldoende), en daarna hebben we langer dan 1 uur gestapt: van Heks naar Vechmaal en terug. Door beemden, weiden, akkers, veldwegen. Het was koud maar droog. En de lucht was weer zo mooi bewolkt. Een roofvogel cirkelde op een zeker ogenblik boven ons, we liepen langs nu bijna helemaal kale sleedoornstruiken, kregen veel prachtige vergzichten te zien, het was gewoon zalig.
En dan wachtten we op de komst van Liliane en Paul. In overleg met Roger verborg ik voor even alle wenskaarten die ik had gekregen. Ik nodigde die mensen immers niet uit om mijn verjaardag te vieren!
Stipt om 18 uur kwamen onze genodigden aan, en het eerste wat ze mij zeiden, terwijl ze mij een prachtige kerstroos en een schattige kaart overhandigden, was: ‘Gelukkige verjaardag!’. Zij wisten blijkbaar ook dat ik vandaag een jaartje ouder word! Ik vertelde hen over de ‘verborgen kaartjes’ en de sfeer zat er meteen in.
Het werd dus een aangename avond, met interessante gesprekken, onder andere over politiek. Telkens opnieuw sta ik paf als ik Roger sommige politieke toestanden hoor uitleggen. Hij zou een uitstekende leraar zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten