Zij en haar vriend (een goede vriend van Roger) waren er niet bij toen we de laatste keer onze vrolijke vroegere vrienden uit Leuven ontmoetten. Ik vernam wel dat ze weer ziek was (ze had al veel gezondheidsproblemen gehad), maar alles leek erop te wijzen dat ze de ziekte weer eens te boven zou komen.
Ik heb haar leren kennen via de vriend van Dirk Lambrechts bij wie we toen op bezoek waren, een collega van haar. Toen ik met Roger uit Leuven naar Antwerpen verhuisd was, kwamen zij en haar vriend (de broer van Dirk Lambrechts) ons geregeld opzoeken. Als ik zeg geregeld, bedoel ik niet om de week of zo. Er kon soms meer dan een jaar tussen twee visites verlopen.
Later zijn we naar Limburg verhuisd, en hier kwamen ze soms zelfs onaangekondigd aan.
Nog een beetje later ging Colette computerlessen volgen in de school voor volwassenonderwijs waar Elvira lesgeeft, en kwam in de klas van ons meisje terecht. De laatste keer dat we haar en haar vriend zagen was zowat drie jaar geleden. Op een feestje in die school.
Daarna hebben we elkaar niet meer ontmoet, behalve bij de uitvaart van de vriend van Seany (ook iemand die we hebben leren kennen via Dirk). We hadden het allebei zo druk, zij nog drukker dan ik, met haar vele vrienden. Wel belde ik haar soms op (ondanks haar computerlessen was Colette niet echt een e-mailschrijfster). De laatste keer dat ik haar belde, kwam ik duidelijk heel ongelegen. We spraken af dat zij mij zou terugbellen. Dat heeft ze nooit gedaan. En ik, die wist hoe druk ze het wel had, dat ze ondertussen ook een paar hartoperaties had ondergaan – met succes – (de berichtenmolen bleef aan de gang tussen alle mensen die elkaar hadden leren kennen in het zog van Dirk Lambrechts), wilde haar zeker niet lastig vallen.
Op die laatste reünie hoorde ik dus dat ze er nu nog kanker bij had gekregen. Zou ik haar toch eens bellen? Of zou ik haar dan storen? ‘Geen nieuws is goed nieuws’, zei mijn moeder altijd, dus ik besloot te wachten. Tot nieuwjaar.
Maar deze middag vonden we haar overlijdensbericht in de bus! Ze is geboren in april 1946 en overleden op 30 november 2010.
En de post (tegenwoordig B-post genoemd) heeft weer gefaald: het overlijdensbericht werd op 1 december verstuurd en kwam vandaag pas aan. We hebben dus de uitvaart gemist die plaatsvond vorige zaterdag.
Roger wilde meteen zijn vriend opbellen, maar die gaf niet thuis. Dus hebben we hem een brief geschreven die hij hopelijk morgen zal aankrijgen.
En ik… Ik was er echt niet goed van. Heb me de hele middag verweten dat ik Colette niet meer had opgebeld. Gelukkig kreeg ik voldoende vertaal- en redactiewerk zodat ik noodgedwongen soms aan wat anders moest denken.
Deze avond heb ik voor mezelf de laatste jaren en maanden gereconstrueerd in mijn hoofd. Ik heb mezelf gesust met de herinnering dat we inderdaad hadden afgesproken dat zij mij zou terugbellen.
Colletje (zo noemde haar vriend haar), heb je ‘daarboven’ al veel van onze overgegane vrienden ontmoet? Ze worden steeds talrijker hé? Zijn jullie weer een plezant maar diepzinnig gezelschap aan het vormen? Of gaat het daar anders aan toe?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten