We gingen vandaag even Dénia verkennen. Mooi stadje, helemaal niet zo druk als ik gevreesd had. Een kasteel en grote delen van de vroegere omwalling, smalle straatjes maar nog weinig echt oude huizen, veel restaurants waarvan de prijzen echt schappelijk waren, en natuurlijk de haven.
Foto’s Roger
Daar vertrok net een boot naar Ibiza en natuurlijk bleven we even gefascineerd kijken naar de auto's die de ferryboot binnen reden, de passagiers die aan boord gingen. Roger is even gaan informeren hoeveel zulke reis kost. Vanaf 51 euro per persoon enkele reis!!! De reis beslaat wel maar 2 uur.
Foto Roger
Terwijl we in de stad rondliepen, zag ik ineens vliegen wat ik dacht een ooievaar te zijn. Daarna zagen we dezelfde vogels verschillende keren, en aan de haven zelfs tientallen ervan tegelijk... Maar het zijn geen ooievaars. Eerst dacht ik aan grote meeuwen, maar hun vlucht leek meer op die van roofvogels. Roger dacht aan zeearenden. Ik weet echter niet of die wit zijn, met een zwarte rand aan het uiteinde van de vleugels, zoals de vogels die we zagen. En trouwens, zoveel arenden die samen rondvliegen?
Natuurlijk gingen we daarna een biertje drinken: de temperatuur was geklommen tot 33°C!
En, terwijl we op dat caféterras zaten, bedacht ik dat als ik het anders aanpakte, ik onze aanwezigheid wel mocht bekend maken aan Elvira. Ik sms-te haar dus dat we in Dénia zaten, dat we vlak bij hen logeren, en dat ik hen uitnodigde in een eenvoudig restaurant deze avond. Prompt kreeg ik een telefoontje van haar. Of we dan al waren aangekomen? Ik had natuurlijk binnenpret en verklapte meteen dat we hier al sinds gisteren zijn. Elvira legde uit dat ze net zinnens waren naar het centrum te lopen, langs de zee, en stelde voor daar af te spreken. Maar ze aten liever op hun flat; en nodigden ons uit hun barbecue te delen (dat was eigenlijk wat ik wilde vermijden, omdat ik ze een rustdagje onder elkaar wilde gunnen).
We troffen elkaar aan de haven. En o wat was Elena al veranderd op die kleine maand! Nu steekt ze haar voeten in haar mond, pakt ze bijna zonder aarzelen vast waar ze naar grijpt, en zit ze recht zonder steun. En ze droeg een leuk kinderzonnebrilletje! Ik weet niet of ze ons echt herkende maar ze lachte wel heel lief naar ons, en schaterlachte soms zelfs terwijl ik met haar bezig was.
En we gingen nog een biertje drinken samen.
Daarna spraken we af bij Elvira en Geert, op de flat.
Foto Roger
Wij reden gewoon terug naar onze camping, kochten onderweg nog wat vlees bij, en zij liepen te voet terug.
En wij te voet van de camping naar hun appartement. Maar... Toen stonden we wel voor een probleem. We vonden geen bel, wisten wel dat ze op de derde verdieping zaten, maar geraakten dus niet binnen. Een andere bewoner die daar aankwam, bracht de oplossing. Hij vroeg ons wie we moesten hebben, ik gaf de familienaam van Geert (de flat is van zijn ouders) en de man vroeg me eerst of de voornaam “Mark' was. En ik: 'Nee, Michel!'
Daarop deed hij voor ons de deur open, vertelde ons waar we moesten aanbellen.
Eerst dacht ik dat hij eigenlijk gevaarlijk deed: hij wist immers niet wie hij binnenliet. Maar volgens Roger was zijn vraag naar de voornaam van de eigenaar een soort test. Heel goed mogelijk!
Geert ontving ons met open armen. Elvira was bezig met kleine Elena. En na een aperitiefje met heerlijke rosé, hebben we heel smakelijk gegeten. Elena is echt vooruitgegaan op die kleine maand dat ik haar niet gezien heb. Ik vermoed dat ze tijdens hun vakantie aan kruipen zal toe zijn!
Morgen ochtend komen Geert en Elvira ons hier afhalen voor een wandeling!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten