Vandaag gingen Roger en ik nog eens babysitten. Elena heeft veel gespeeld, veel gekraaid, met de handjes gezwaaid (dat doet ze tegenwoordig vaak), gelachen, maar kreeg ook om een voor ons onbekende reden geregeld hevige huilbuien. Krampen? Last van groeiende tandjes? Het is zo zielig als je niet weet wat zo’n baby mankeert. Het huilen duurde nooit heel lang, dus erg kan het niet geweest zijn, maar toch…
Omdat Elvira van 16:30 uur tot 20:30 uur in de school moest zijn, heb ik voor het eten gezorgd (in feite alleen sla en tomaten klaargemaakt en aardappelen geschild – Geert zou het vlees bakken). Toen Zeger aankwam, was het eerste wat hij vroeg, na een kusje, of ik echt zelf voor de aardappelen zou zorgen. Hij vindt immers dat ik die niet voldoende laat garen. Ik beloofde hem dat ik ze pas zou op het vuur zetten op het moment dat ik wist dat Elvira zelf een klein half uurtje later zou kunnen oordelen of ze gaar waren. En dat is me gelukt… Maar ikzelf vond de aardappelen iets te bloemig! 
Zeger is bezig ons vroeger Antwerps huis te renderen. Hij toonde ons het begin van zijn werk, en het is echt indrukwekkend. Daarna hield hij zich een poosje bezig met zijn nichtje. Ach, Hendrik en Anneke, waarom wonen jullie zo ver van ons? En zeg weer niet dat jullie de enigen zijn die trouw bleven aan Antwerpen hé! Vandaag hebben Hendrik en wij wel even met elkaar gebeld terwijl wij bij Elena waren, en dat was leuk… Maar toch, het zou fijn zijn als jullie er soms bij konden zijn.
Elvira kwam thuis, prikte enkele keren in de aardappelen en toen ze besliste dat ze voldoende gaar waren, gingen we aan tafel. En ik heb echt genoten van het eten (ondanks de wat bloemige aardappelen) en van de wijn die Geert ons serveerde. Ondertussen speelde Elena voort, als ze weer niet een van haar mysterieuze huilbuien kreeg.
Elvira vertelde me dat ze gisteren met Elena voor de eerste keer naar de onthaalmoeder was gegaan en daar een paar uurtjes samen met haar dochtertje had doorgebracht. Binnenkort gaat Elena immers een paar dagen per week naar die vrouw.
En allebei bewonderden we die onthaalmoeder. Wij vinden het al zo druk om voor een (in mijn geval destijds voor drie) baby’s te zorgen: zij heeft er geregeld 7 bij zich. Elvira heeft wel een werkvrouw, maar vindt zelf niet de tijd om tussen twee bezoeken van die werkvrouw nog eens het huis schoon te maken. Ikzelf had geen werkvrouw, en kreeg met moeite ons groot huis in Antwerpen elke week een beetje schoon. Wel, die onthaalmoeder maakt haar huis elke dag schoon. Ik heb vandaag met veel liefde en plezier enkele uren met Elena gespeeld, haar getroost, haar eten gegeven, haar verschoond, haar in bed gestopt en zitten luisteren of ze niet wakker werd. Zulke onthaalmoeder moet elke dag hetzelfde doen voor een vijftal à zevental kinderen. En volgens Elvira – daar twijfel ik trouwens niet aan – doet ze dat met evenveel liefde en plezier!
En daarbij heeft ze nog een hele administratie te beredderen!
Als ik alle activiteiten van zulke onthaalmoeder optel, denk ik dat ze aan een werkdag van minstens 12 uur komt. Voor niet eens zo’n hoge bezoldiging. En dat alles goed wetende dat ze die kindjes aan wie ze zich toch wel hecht, geloof ik, helemaal moet afstaan eens ze naar school gaan!
Chapeau!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten