Van Borgloon naar het klooster in Kerniel en terug

We vonden vandaag weer tijd om een uurtje te wandelen. Van Borgloon naar het klooster van Colen in Kerniel en terug.

Met Roger op stap gaan is altijd een beetje avontuurlijk, en dat was nu ook het geval. Het pad liep (zoals we een poosje geleden nog hadden opgemerkt) ineens dood op een immens maïsveld. Net zoals de vorige keer ploeterden we daar door, in de wetenschap dat volgens onze herinnering daarachter het pad zou verderlopen. Helaas, na een kleine tien minuten tussen de maïskolven, kwamen we het destijds gevolgde pad niet tegen. Roger – met zijn ontzettend sterk oriëntatievermogen, ‘opgedaan tijdens mijn legerdienst’, zegt hij – vond het eindelijk terug na enkele stappen in verschillende richtingen tussen de netels. Ik had een zomerpantalon aan (het was nog steeds heel warm) en desondanks zijn mijn benen geneteld tot en met!

Terwijl we door die netels stapten, deden we een fazantwijfje  opvliegen. Ik hoop dat die haar nest niet in de steek heeft gelaten! En ik dacht weer aan wat Roger deze ochtend heeft ontdekt in een vroegere varkensstal. Een nest van zes schattige katjes! Ik had me al afgevraagd welke rare vogel ik ‘s avonds soms hoorde. Het waren die katjes die jankten!

Nadat we nog een konijntje zagen (en dat liep, eigenaardig genoeg, niet weg van ons) stapten we verder naar het klooster, nu langs een heel begaanbaar pad.

Roger en ik hadden het over die katjes. Hij dacht dat de moeder ze achtergelaten had en we vroegen ons af of we dan niet naar het dierenasiel moesten bellen. Maar deze avond zag Roger gelukkig de moederkat. Waarschijnlijk moet ze op tijd en stond eten gaan zoeken zodat ze haar kroost kan zogen. Misschien morgen achteloos wat etensrestjes deponeren op onze “koer”?

Aan het klooster van Colen aangekomen, zagen we dat daar serieuze werken aan de gang zijn.

 Foto’s Roger

En we liepen langs de vroegere spoorwegberm terug naar Borgloon. Opvallend hoe lekker fris het daar was, in de schaduw van onder andere vele wilgen en hoge meidoornstruiken.  We kwamen twee fietsers tegen, én weer een konijntje. Dat weer niet snel wegschoot. Roger dacht zelfs dat het blind was. Was dat eerste konijn dat dan misschien ook? Myxomatose?

Het rook meestal heel lekker onderweg. Jammer dat onze vriend uit Oost-Vlaanderen  er niet was om mij uit te leggen wat ik precies rook!