zondag 23 oktober 2011

Dag Jefke!

Vorige vrijdag, terwijl Roger even afwezig was, hoorde ik de doodsklokken luiden (en deze keer was ik zeker dat ik me niet vergiste: Roger heeft me heel goed duidelijk gemaakt hoe die klinken). Ik vroeg me natuurlijk af wie er nu gestorven was.

Toen we deze middag  terugkwamen van de receptie na de inhuldiging van een nieuw “monument” in het dorp, vonden we een doodsbrief in de bus. De Heer Jozef B. was vrijdag overleden. Ik bekeek de foto en bedacht dat ik die man ooit wel eens gezien had maar dat ik hem niet echt kende. Wel vond ik hem er nog vrij jong uitzien voor zijn bijna 73 jaar.

We hadden nog niet ontbeten en hadden dus grote honger. En gingen na onze brunch een goed uur wandelen in Mechelen-Bovelingen waar we weer huizen fotografeerden.

Terwijl ik deze avond aan het koken was, en Roger werkte aan onze boekenrekken in zijn atelier, werd er gebeld. Of we mee wilden betalen voor de bloemenkrans voor “Jefke”. Toen viel mijn euro pas. Die Jozef, dat was dus onze buur “Jefke”. Een tweede blik op het rouwadres op de doodsbrief bevestigde het. En dat ik hem niet herkende ligt aan het feit dat de foto al lang geleden is gemaakt, waarschijnlijk zelfs nog voor wij hier woonden.

Jefke zagen we bijna elke dag rondlopen met zijn rollator, van zijn huis naar de kapel en terug. Of we zagen hem zijn bloemen verzorgen. Hij zei ons altijd heel vriendelijk goeiendag, net als zijn zus trouwens, met wie hij samenwoonde. Heel onlangs had hij nog hazelnoten zitten rapen die van onze hazelaars waren gevallen. Ik had hem inderdaad sinds donderdag niet meer gezien, maar stelde me daar eigenlijk geen vragen bij…

Dag Jefke! Op jouw doodsbrief staat, zoals zo vaak in deze buurt, een gedichtje van Boudewijn Knevels, waarin er sprake is van “wachten op de eeuwigheid om bevrijd te zijn van lijden”. Ik hoop echt dat dit op jou van toepassing is, lieve buur!

Toen Roger binnenkwam voor het avondeten en ik hem vertelde wie die Jozef in feite was, verschoot hij echt!

En hier even een parenthese over AN. Ik weet dat ik eigenlijk “verschoot” had moeten vervangen door “schrok” om Standaard Nederlands te schrijven. Maar nogmaals, ik voel echt een verschil tussen “verschieten” en “schrikken”. Roger schrok helemaal niet! Je zou kunnen zeggen dat hij “versteld stond” maar als er een woord bestaat dat op zichzelf hetzelfde zegt als twee andere woorden, waarom dat woord niet opnemen in de Standaardtaal?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten