Toen Ria Voet ons had verteld dat Barney bij elk optreden even een liedje opdroeg aan Dirk Lambrechts, Roger en mij, en ons meldde dat The Dubliners vandaag zouden optreden in Hasselt, probeerden Roger en ik nog een kaartje te bemachtigen. Helaas, de zaal bleek uitverkocht. Maar Ria wist raad: via Pádraig Drew, de “assistent” van Barney, zou ze wel aan vrijkaarten geraken voor ons. De afspraak was dus dat we deze middag zouden wachten op een telefoontje van haar om ons te bevestigen dat we naar het optreden konden komen.
Na de bewuste oproep reden Roger en ik naar Hasselt waar we eerst een snelle hap aten in het Cultureel Centrum. Daarna ging het richting concertzaal. De groep bestaat nu nog louter uit oude mensen (Barney wordt 72 in december), maar wat ze brachten kon de zaal nog steeds goed in beweging brengen. We zaten wel nogal fel achteraan, maar omdat de man van Ria tijdens de pauze voorstelde zijn plaats te ruilen met die van Roger (waarvoor onze dank!) heeft Roger na de pauze nog interessante foto’s kunnen maken.
Foto’s Roger
Van de groep die wij vroeger hebben gekend bleven alleen Barney en John Sheahan over!
Barney (foto’s Roger)
John (foto’s Roger)
En Barney droeg weer een liedje op aan zijn vrienden uit Leuven, waaronder Roger en ik. Nee, hij droeg het niet op aan Jessy. Dirk Lambrechts, dankzij wie we elkaar hadden leren kennen, gaf immers de meeste mensen een nieuwe naam, en uiteraard gebruikte Barney die voornaam. Het viel me wel op dat hij deze keer Dirk niet vernoemde, maar ondertussen weet hij, zegt Ria, dat Dirk overleden is.
Foto Roger
Na het optreden loodste Ria ons backstage. Dat lijkt tegenwoordig veel minder gemakkelijk dan vroeger, en dat vermoedden we al: vandaar onder andere dat we nooit meer naar een optreden van The Dubliners zijn geweest sinds we verhuisd zijn.
Het weerzien met Barney was ontzettend ontroerend! De hele avond al had ik kippenvel gehad en werd ik overmand door herinneringen aan vroeger. Nu kon ik enkele tranen niet bedwingen! Barney dacht dat we elkaar 8 jaar ongeveer niet meer gezien hadden, maar volgens mij zijn het er bijna 20!!! De twee laatste brieven die ik naar hem had geschreven, zijn immers teruggekomen en de laatste dateerde van 2006 ( na het overlijden van Dirk). Maar daarvoor had ik hem zeker niet meer gezien van midden de jaren 1990.
We haalden herinneringen op, aan Dirk, aan Barney’s vrouw Joke zaliger (Roger had foto’s bij van Barney zijn vroegere bezoeken aan Leuven), aan Fred zaliger, de uitbater van de nu verdwenen “Ultieme Hallucinatie” in Brussel (die we in Leuven goed gekend hebben), en aan zoveel andere mensen. En beloofden elkaar geen tien jaar meer te wachten voor we elkaar zouden weerzien. En deze keer denk ik dat dit zal lukken, want ik heb met zijn “assistent” Pádraig afgesproken dat we via e-mail contact houden.
Rond middernacht werden we van “back stage” weggejaagd. Wat een enorm verschil met toen we nog jong (en mooi? Barney zei me dat ik niet zoveel veranderd was!) waren. Toen mocht je er zeker van zijn dat we de hele nacht hadden doorgefuifd, ook al moesten zij, zoals nu, de volgende dag in Gent optreden.
Maar misschien is het toch beter zo: ook wij zijn niet meer van de jongsten.
Aan het einde van het concert had elk lid van de groep een enorme ruiker gekregen. Vlak voor ons vertrek overhandigde Barney mij zijn ruiker. Hij zit vol rozen en geurt lekker. Alleen had ik geen vaas die groot genoeg is. Maar een emmer bracht uitkomst en nu staat die hier te geuren.
Foto Roger
Lieve Barney, we zullen snel eens afspreken!
En serieus bedankt, Ria! Zonder jou was dit nooit gebeurd… Maar zou je geen zetje gekregen hebben van Dirk Lambrechts hierboven? Hij verstond immers altijd de kunst om mensen weer bij elkaar te krijgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten