Zeer gezellige familiereünie deze avond bij mijn broertje. Lekker eten, uitstekende wijn, een gemoedelijke sfeer, en vooral: eindelijk waren we nog eens allemaal samen. Voor Elena was het haar eerste kerstfeest in onze familie, en ze heeft er duidelijk van genoten. Ze bleek verrukt over de speeltjes die ze kreeg van mijn zus, ons neefje Anton en mijn schoonzusje; de kleren die Nany en ik voor haar hadden gekocht (omdat ze toch al zoveel speelgoed heeft) interesseerden haar dan weer minder dan het minder mooie papier errond! 
En ze leek helemaal niet bang van die vele mensen die ze nog niet kende. Ze viel zelfs in slaap in de armen van mijn schoonbroer.
Dit jaar moest Anneke voor mij een cadeau kopen, en onze dochter voor Roger (de afspraak is dat we dat niet op voorhand van elkaar weten). Roger kreeg… de Atlas van Ferraris!
En ik… vier cd’s van Georges Brassens, het boek “Chanson” van Bart Van Loo, “een gezongen geschiedenis van Frankrijk”, en het boek “Werkbare waarden” van Bart De Wever. Ik heb dus weer goede lectuur op de plank! Van het boek van Van Loo ben ik er al zeker van: ik heb er al diagonaal in gelezen. Het boek van De Wever is een verzameling essays en columns. Ik had er al enkele van gelezen in de Standaard (tijdens het Elena-sitten) en ik weet dus dat ik het zal appreciëren. En een deel van de chansons van Brassens (jeugdherinneringen!) hebben we thuis al beluisterd na het feest. Die vind ik echt prachtige poëzie!
Een gedenkwaardige avond dus, maar toch voelde ik vandaag eigenaardig genoeg ook heel veel nostalgie naar vroegere kerstfeesten. Ik herinnerde me de nachtmissen (onder andere in Congo, en mijn vader die alleen tijdens de mis even zijn pijp doofde! – die zou nu echt ongelukkig zijn met dat bijna algemeen rookverbod!), de feesten met mijn grootmoeder Marraine en “Nononc”, later ook met zijn vrouw - mijn tante-vriendin - en hun kinderen. Ik dacht ook terug aan de laatste kerstmis met Marraine. Toen zei ze me dat ze nog maar drie maanden zou leven. En ze kreeg gelijk!
En… ik dacht er ook aan dat er weinig kans is dat Roger en ik Elena haar 20 jaar ooit zullen vieren! Tegen dan zijn wij immers ook 20 jaar ouder! 
Maar kom, ik zal maar leren van mijn moeder Nany: genieten van wat ik elke dag krijg!
In feite heb ik de les al een beetje geoefend vandaag: ik dacht ook terug aan vorig jaar, toen Roger er niet bij kon zijn, en ik genoot dubbel van zijn aanwezigheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten