We gingen vandaag Elena-sitten. Elena heeft gespeeld, (heel goed) gelopen achter haar karretje of aan onze hand (en af en toe heel even bewezen dat ze het eigenlijk ook kan zonder die steun, maar tja, ze lijkt die nog belangrijk te vinden), “gezongen” en “gedanst” op kinderliedjes. Een heel aangename middag dus… tot ik een telefoontje kreeg van Rogers nicht Jeannine Leduc. Dat nichtje van haar over wie ik het onlangs had (zie dit blogje), is gisteren avond overleden. Ik werd er letterlijk koud van! Ze laat een man en drie jonge kinderen achter. En ze had, buiten een paar tantes en ooms (waaronder Jeannine) geen familie. Haar ouders zijn immers allebei overleden.
En ik denk constant terug aan iets dat ik haar enkele jaren geleden hoorde zeggen tegen een van haar zoontjes toen die zich, na het overlijden van zijn grootmoeder (dus moeder van de pas overgegane en schoonzus van Jeannine), zorgen maakte omdat zijn moeder misschien ook zou sterven (ons achternichtje was toen al serieus ziek, maar een operatie had gezorgd dat ze er – voorlopig blijkt dus nu - bovenop geraakte): ‘Maak je geen zorgen, jongen, mama gaat heel oud worden!’
Ik weet zeker dat ons achternichtje niet wist dat ik dat gesprek had gehoord, en ik heb me toen nog afgevraagd of zoiets met zoveel zekerheid stellen een voldoende garantie was voor een lang leven! Nee dus! Onze wil lijkt niet altijd machtig genoeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten