Een van onze oudere Leuvense vriendinnen (74 jaar geworden vorige maand) is jaren geleden naar Gent verhuisd. De laatste keer dat ze mij belde, was vlak nadat ze naar een rusthuis was gegaan. Ze verzekerde me toen dat haar telefoonnummer hetzelfde was gebleven, vertelde dat ze voor die verhuizing had gekozen omwille van haar slechte gezondheid, en dat ze zich goed voelde in haar nieuwe omgeving. Al heel lang wil ik haar eens gaan opzoeken, maar de tijd ontbrak.
Vandaag belde ik haar op. Ik wilde haar vertellen over het overlijden van Ad, die ook een goede vriend van haar was. Maar… Haar telefoonnummer bleek niet meer toegewezen. Ik was even in paniek! Ik kende haar nieuwe adres niet, wist niet waar haar kinderen wonen, ze heeft geen pc, en dus ook geen e-mailadres, hoe zou ik haar dan ooit terugvinden?
Toen kreeg Roger het schitterende idee naar haar zoon (een vrij bekende klassieke musicus) te googelen, en hij vond op het Internet zowaar het nummer van zijn mobieltje. Ik belde hem op… en hij bleek net op visite te zijn bij zijn moeder. Die hij me dan ook doorgaf.
Onze vriendin wist nog niets over het overlijden van Ad, maar dacht zoals ik dat dit beter was voor hem. En vertelde me dat het nu vrij goed ging met haar gezondheid en dat ze het nog steeds naar haar zin had in het rusthuis. Ik kreeg haar telefoonnummer, en beloofde zo snel mogelijk nog eens te bellen.
Niet lang daarna kreeg ik een oproep van haar zoon, die nu weer thuis was. Hij vertelde me dat zijn moeder het helemaal niet zo goed maakt als ze mij aan telefoon had verteld. 12 keer is ze vorig jaar opgenomen geweest op de dienst “Intensieve zorgen” en 5 keer had men hem opgebeld dat ze de volgende dag niet zou halen. Wat ze dus toch deed! 
Maar… Ze begint vergeetachtig te zijn, en vergeet dus telkens wat ze heeft meegemaakt. ‘En dat is haar grote geluk,’ vervolgde haar zoon, ‘Ze gelooft zo fel in het leven dat ze er telkens weer bovenop geraakt, en doordat ze daarna alle ellende vergeet, blijft ze optimistisch’. Ouder worden (en vergeetachtig) heeft dus blijkbaar toch zijn nut!
Deze middag gingen we eindelijk nog eens de nicht Jeannine van Roger bezoeken. Zij maakte het echt goed na een operatie vorige maand… Maar vertelde ons dat haar nichtje (in de betekenis van het Franse “nièce”, dus de dochter van haar broer zaliger) heel ernstig ziek is. Vermits dat nichtje (die al veel heeft meegemaakt) nog geen 50 jaar is, wordt zij waarschijnlijk niet gesust door een verlossende vergeetachtigheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten