Vandaag namen we afscheid van Anny in een bijzonder mooie gebedsdienst. Zinvolle en poëtische teksten (meestal door haar dochter geschreven – ik kende dat talent van haar niet), leuke herinneringen en prachtige klassieke muziek. Ik denk dat het een collega van haar zoon was die speelde (hijzelf was te zeer aangedaan). Er waren iets meer dan 15 vrienden uit Leuven aanwezig.
Na de gebedsdienst ging het naar de begraafplaats. Ik weet niet wat er gaande was met onze GPS, maar we waren toch met een vijftal vrienden die het gewoon niet gevonden hebben. En dat vond ik heel jammer.
Daarna volgde de koffietafel, weer op een heel andere plek, die we wel vonden! Net zoals in de kerk , heel veel volk. Enkele mensen vertelden me dat de anekdotes, die ik had opgeschreven over Anny, haar wel echt typeerden. En haar zoon wist me te zeggen dat Anny, toen hij en zijn zus klein waren, in plaats van hen sprookjes te vertellen voor het slapengaan, vertelde over de fratsen en avonturen uit onze boeiende jeugd.
Tijdens de maaltijd werden nog meer herinneringen opgehaald. Aan onze (Leuvense) tafel zat ook een vroeger vriendje van Anny (die we niet kenden) met zijn vrouw. Hij haalde enkele foto’s boven van een zeer jonge Anny.
Maar dan ging het gesprek tussen hem en onze vriend Jan, de fotograaf (die enkele foto’s heeft gemaakt van onze Leuvense groep), ineens over de Kerk. Onze vriend zei dat het achteraf gezien toch allemaal nonsens was, die rituelen enzovoort. Daar ga ik niet helemaal mee akkoord. Ik denk dat het niet voor niets is dat atheïsten hun eigen rituelen creëren: mensen hebben die nodig. Maar ik had geen zin om mij in dat gesprek te moeien, en nog minder toen het vroeger vriendje van Anny antwoordde: ‘Dat is een eufemisme. Het was misdadig!’. En hij begon uit te leggen dat de kerk de mensen schuldgevoelens aanpraatte om zo macht over hen te verkrijgen.
Ik vind wel dat de Kerk te veel met de machtigen der aarde heeft geheuld. En het is waar dat er soms gedreigd werd met het vagevuur (en, zelden, met de hel). Maar de kerk bood ook een heel eenvoudige manier aan om van al je schuld af te geraken: de biecht, en desnoods hielp gewoon oprecht berouw ook wel!
Dat is meer dan wat de Staat ons nu aanbiedt, en die probeert heel wat meer schuldgevoelens te berokkenen aan bijvoorbeeld rokers, snoepers, negationisten, “conservatieven”, racisten, en ga zo maar door.
Trouwens, de Kerk zoals ik ze heb meegemaakt als kind in Congo “verontschuldigde” heel veel “misdrijfjes”. Ik herinner me dat ik als kind onze pastoor in Matadi, Marcel Inghels, eens vanop de preekstoel (zeggen ze “kansel” in Nederland? Nu , ik heb het al gezegd, die kleine verschillen vind ik niet erg: dat maakt de taal rijker)hoorde verklaren dat mensen die een scheve schaats hadden gereden (en dat waren er veel in Matadi, zelfs als kind merkte ik dat op), niet moesten denken dat ze verdoemd waren. Berouw en de vaste wil om niet te hervallen volstonden (en waarschijnlijk even biechten, maar ik herinner me niet dat hij dat zei) om de fout helemaal te wissen. Eigenlijk sprak hij daar gewoon Jezus na. Dus zo heel fel probeerde Marcel Inghels de mensen blijkbaar niet schuldgevoelens aan te praten! Maar oké, mijn vriend Marcel Inghels zaliger vertegenwoordigde de hele Kerk niet!
Maar ik heb dus niet gereageerd op die conversatie deze middag. In feite was ik de hele namiddag heel droevig, vooral omdat het duidelijk was dat onze meeste vrienden er van uitgaan dat Anny nu nog enkel een herinnering is binnen in ons.
Wat Roger en mij heel fel opviel, was het mooie Nederlands dat gebruikt werd in de lezingen. En je moet weten dat we in Gent zaten!
Soms had ik het gevoel dat Anny daar tussen ons zat, maar dat heb ik natuurlijk helemaal niet verteld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten