We hebben Elena gisteren nacht toch nog een zuigfles gegeven (ze werd wakker toen wij gingen slapen). Daarna heeft ze geslapen tot deze ochtend 8:45 uur.
Het werd een drukke dag voor haar. Ze had in de vroegere kamer van haar moeder (waar we alle drie sliepen voor de gelegenheid) allerlei knuffels en een pop gevonden. Die moesten allemaal mee naar beneden. En op de plank achter mijn bureau ontdekte ze een speelgoedautootje van onze jongens destijds. Dat moest ze ook hebben. Ze heeft goed gegeten (voor een groot deel alleen), veel gespeeld, gekraaid en gebabbeld, rondgelopen, is met ons te voet naar mijn overbuurvrouw gegaan (maar die gaf niet thuis), en heeft geluisterd naar verhaaltjes van Roger of van mij terwijl we in kinderboekjes keken die ik nog liggen heb.
Ze heeft ook geregeld flink geoefend op de trappen van de keuken naar de provisiekamer. En telkens als het haar lukte ze op te kruipen (in feite was het half kruipen, half stappen), als ik zei dat ze een flinke meid was, klapte ze in haar handjes. In het afdalen bleef ze geregeld zitten op de onderste trede en dan moest ik naast haar gaan zitten, want ze had van alles te vertellen.
Nadat we allebei bijna onder de sofa’s kropen (lees verder hieronder) en daarna oefenden op de trap (Foto Roger)
Op een gegeven moment vond ik haar autootje niet meer. Ik knielde neer om onder de sofa’s te kijken, en zij deed me na. Terwijl ik onder de ene keek, keek zij onder de andere, en er verscheen een “zoek”-expressie op haar gezicht. Echt grappig: ze tuurde, keek op naar mij, schudde van “nee”, keek weer onder de bank, fronste haar wenkbrauwen, keek weer op en weer volgde een “nee”-geschud. Maar uiteindelijk heb ik het gevonden, want het lag onder de sofa waar ik onder keek. Ik vond het wel leuk, want dat betekent dat we een volgende keer een spelletje “verborgen voorwerp zoeken” kunnen spelen. Vorige zondag, bij Anneke was ze daar nog niet aan toe en daarom hadden we de geverfde eitjes nog goed in het zicht gelegd.
Ik weet eigenlijk niet of de traditie “eieren rapen” met Pasen ook in de ons omringende landen bestaat?
Elena heeft ook “getelefoneerd” met mijn vroeger mobieltje:
Foto’s Roger
En natuurlijk “soep” gemaakt.
Foto Roger
Op een zeker ogenblik liep ze rond, met een beschuitje in een hand en een knuffel in de andere, toen op straat een tractor voorbijreed. Van waar ze stond hoorde ze alleen de motor, maar zag ze niet wat het geluid produceerde, en weer kwam ze in paniek naar mij gelopen. Ze wordt dus duidelijk bang van onbekend geluid. Ik had geen boek waar een tractor in staat. Ik bedacht dat als ik bij haar thuis was geweest, ik haar wel had kunnen tonen waar het om ging, want in haar boekje “Op de boerderij” staat een prent van een tractor en je kunt, door op een knop te drukken, het geluid ervan laten nabootsen. Later – toen haar ouders haar al waren komen halen – besefte ik dat ik dom was geweest: vind je nu immers niet alles op het Internet?
Nu beginnen we enkele van haar woorden te begrijpen. “Aap” of “Apie” zegt ze voor een schaap of een schaapje, en bij uitbreiding voor alle grotere dieren. “Aai” zei ze al langer als ze een pop aaide. Maar vandaag hoorden we voor het eerst “daad” zeggen terwijl ze met haar handjes draaide. Waarschijnlijk bedoelt ze “Handjes draaien” dus. “Dada” betekent dan weer tegelijk “goeiendag”, “tot later” en “we gaan wandelen”. Haar gebaren maken dan het verschil. Om goeiendag te zeggen, zwaait ze met haar handjes, in het andere geval zoekt ze haar jas en als ze die vindt, reikt ze ons die aan. “Dida” of “tita” betekent volgens mij '”wat is dat?”. “Kijk”, dat bij haar meer lijkt op “gijk”, zegt ze al heel lang. En “ki” zegt ze terwijl ze op plaatjes kinderen aanwijst.
Trouwens, over aanwijzen gesproken: ik vroeg haar vandaag om verschillende dingen op plaatjes aan te duiden, en dat lukte haar aardig!
Kort na haar dutje zijn haar ouders haar komen halen (ze moesten deze avond nog naar de andere grootouders van Elena). Samen hebben we nog een korte wandeling gemaakt in het dorp: het was koud! Maar… Tegen het einde van de wandeling, reed diezelfde tractor ons voorbij. En deze keer leek Elena helemaal niet bang. Omdat ze duidelijk zag waar het geluid vandaan kwam?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten