Gisteren, terwijl Roger met zijn schoonzoon, dochter en Zeger discussieerde aan de keukentafel, was ik met Elena naar de salon gegaan. We speelden daar met haar stapelbare kommetjes (wat een ingenieus speelgoed toch: je kunt er alle kanten mee uit: opstapelen, in elkaar klikken, laten tollen, enzovoort) en ineens begon Elena ermee “muziek” te maken. Ze gebruikte ze als cimbalen. Ik vond het zo grappig dat ik ook een paar kommetjes pakte en met haar meedeed. Het duurde niet lang of onze dochter kwam kijken wat al dat lawaai betekende. En zij begon ook mee te doen. Elena gierde het uit! Ineens kwam Zeger daar aan met zijn mondharmonica waarop hij echte muziek produceerde. En wij drieën maar proberen het ritme te volgen! Plezier dat we hadden, daar allemaal gezeten op de vloer! Ik voelde me weer kind!
Alleen Roger en onze schoonzoon bleven zich gedragen als volwassenen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten