13 juni 2012
Deze ochtend was de wind gaan liggen en de hemel helblauw. Te blauw: zodra je uit de schaduw trad, werd het te heet. We besloten nog een dag te blijven. Na ons laat ontbijt reden we westwaarts, richting Portugal. Weer kwamen we door dat internationaal natuurpark van de Taag. Het is een heel mooi gebied voor wie van woeste en desolate landschappen houdt, er zijn vrij veel bewegwijzerde wandelingen, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het project eigenlijk als doel had Europese subsidies los te weken.
We kwamen eerst in een heel wit stadje: Piedras Albas.
Foto Roger, maar jammer genoeg heeft hij daar alleen deze foto gemaakt.
We zagen aan enkele huizen, naast de ramen op de verdieping, een soort tabletje hangen. Aan enkele mensen die op straat zaten te keuvelen, vroegen we wat dat was. ‘Poyatas,” legde men ons uit, ‘om bloemen of andere versieringen op te zetten. En ze zijn ouder dan de oudste onder ons!’ Waarop een hele conversatie volgde over oud en jong zijn, en jong van hart.
Een beetje verder reden we over weer een Romeinse brug, die leek op die van Alcàntara, maar in het kleiner.
Foto’s Roger
We waren in Portugal en even later in het stadje Segura. Weer een heel witte stad. Roger zag een aanwijzing naar een kasteel en natuurlijk wilde hij daar meteen naartoe. Dat werd weer klimmen door een wirwar van straatjes en trappen, onder een blakende zon (het was weer siësta), om uiteindelijk enkel de overblijvende toren van het kasteel te ontdekken. Ik heb gefoeterd! Waarom kiest Roger altijd de warmste uren uit, en de steilste straatjes? :-)
Gelukkig heb ik kunnen genieten van het parfum van voor mij onbekende naaldbomen, van de oleanders en de rozen die soms bloeiden op afgesloten binnenpleintjes en van het uitzicht op de stad.
Foto’s Roger
We reden nog even verder tot aan Zebreira, waar we een pilsje dronken op een terras met azulejos. en in de schaduw van citroen- en sinaasappelbomen. En, waar ook verwacht werd dat peukjes en andere rommel gewoon op de grond werden gesmeten. We kregen 33 cl bier elk en betaalden maar 1,60 euro. Wel kregen we er geen tapa bij. We zijn Zebreira niet ingewandeld. Op het eerste gezicht zei het stadje ons niet zoveel. Dan zochten we een lus terug naar Spanje te maken. Opvallend hoeveel wegen doodlopen vlak voor de grens! Het landschap bleef dor! Wat grazen al die koeien eigenlijk? Ik zeg dor, maar op een zeker ogenblik reden we door een eucalyptusbosje en we roken het parfum van de bomen tot in de auto.
We kwamen aan in Salvaterra de Extremo waar we ook van die “poyatas” naast de bovenramen van de huizen opmerkten, en van daaruit kwamen we terecht in een jachtgebied met allemaal muurtjes van los op elkaar gelegde stenen. We keerden terug naar het stadje en van daar weer naar Segura. Terwijl we naar de grens reden, zag Roger mooie kloven in de bergen boven de rio Erges. Natuurlijk stapte hij uit om een paar kiekjes te nemen. Ik volgde hem, maar had deze keer mijn hoed op om me te beschermen tegen de zon!
Foto Roger
Op de camping rustten we een beetje uit voor we boodschappen deden in Alcàntara. We gingen naar een andere winkel dan gisteren (en ze waren er veel vriendelijker en behulpzamer) en vonden een blik linzen met chorizo (voor mij) en bonen met zeevruchten (voor Roger) die we deze avond bij de tent zouden eten. Dat soort spul valt meestal mee (maar deze keer de linzen niet!).
En natuurlijk gingen we nog een caña drinken op een terras. Weer zaten er dezelfde oude mannen, en het viel ons op dat net zoals de vorige avonden, enkelen van hen gewoon niets gebruikten. Ze waren druk aan het praten tot een van hen binnen werd geroepen door zijn vrouw. Etenstijd?
Wij reden terug naar de camping, maar vlak na de Romeinse brug zag Roger een wat bredere wandelweg de bergen in klimmen… En reed die op. Omdat de weg steeds smaller werd, maakten we al gauw rechtsomkeer… Maar Roger vond toch nog een plekje om een paar laatste foto’s te maken van de Romeinse brug van Alcàntara.
Foto Roger. Merk de zwaluwnesten onder de eerste boog op de foto!
Foto Roger
We waren rond 20:30 uur “thuis” en pas om 21 uur spraken we ons voedsel in blik aan. Nog een geluk dat we weer geroosterde pinda’s hadden gekregen bij ons pintje! :-)
Vrienden, ik hoor jullie al vragen (en nee, nog niemand heeft het echt gevraagd vermits deze regels pas over enkele dagen zullen kunnen gepubliceerd worden) waarom we niet weer op restaurant zijn gaan eten. Voor 9 euro per persoon zou dat inderdaad gemakkelijker zijn geweest… maar wat gebruiken ze hier toch veel vet! Oké, het is olijfolie waar mijn kippenbil gisteren in baadde, en mijn cholesterol zal daardoor niet stijgen, maar mijn gewicht wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten