Tijdens onze reis waren mijn vriendinnen Marie-Louise en Denise naar de tentoonstelling over “twee mystieke vrouwen, Christina en Lutgardis” geweest, in de Begijnhofkerk van Sint-Truiden. Dat was in het kader van de zevenjaarlijkse Sint-Trudo feesten.
Hoewel de tentoonstelling nu afgelopen is, wilde ik nog wel eens naar het begijnhof en die kerk.
Foto’s Roger
Vooral de (nochtans niet zo professionele) muurschilderingen (al secco) spreken mij daar aan.
Foto’s Roger
Afijn, er is meer dan dat natuurlijk: ik vind het gewoon een heel mooie kerk, waar ik echt tot rust kom. Daar overvalt mij meestal ook dat zalige gevoel dat ik een mystiek gevoel durf te noemen.
Foto’s Roger
De vrijwilliger van dienst, die de kerk openhield, zorgde daarbij vandaag voor prachtig orgelmuziek die dat gevoel nog versterkte. En gaf ons enige uitleg over de schilderingen. Hij bleek op het begijnhof te wonen en de ouders van een van onze Leuvense vrienden (die nu in Ierland woont met zijn Ierse vrouw) goed gekend te hebben.
Hij liet mij lezen in een boek over die twee middeleeuwse mysticae. Ik vond het bijzonder interessant en had toevallig het nodige geld op zak (meestal ben ik blut), dus kocht ik het. Echt boeiend boek (ik heb er deze avond al twee uur zitten in lezen), dat me veel meer bijbrengt over bijvoorbeeld de geest van die tijd dan wat, vermoed ik, de tentoonstelling heeft getoond.
Daarna hebben we onze dagelijkse wandeling gemaakt in de tuinen van het Speelhof, daar vlakbij.
Foto Roger
Thuis reed Roger nog een deel van het gras af, ik trok de meest in het oog springende netels uit (maar er zijn er nog veel!) en merkte dat er nog heel veel moet gebeuren in de tuin. De kruinen van moerbeiboom, notelaar, appelboom en sering vormen nu één groot gewelf. Heel aangenaam met deze temperatuur, maar al die schaduw verklaart waarschijnlijk ook het vele mos op de terrastegels. Ik merkte ook dat dit jaar de vogels nog enkele rode, zwarte en witte bessen hadden overgelaten aan de struiken. Andere jaren troffen we ze kaal gegeten aan na onze reis. Terwijl ik van die overgebleven vruchtjes stond te smullen, kwam er een telefoontje van Hendrik.
Daarna zorgde ik voor het eten. Deze avond, artisjokharten “a la Navarra”, dat wil zeggen met jamón serrano.
Na het avondmaal volgde mijn lectuuruurtje (dat er dus twee werd) met bittere chocola smeltend op mijn tong. Ondertussen hoorde ik berichten binnenkomen op mijn smartphone, maar daar trok ik me voorlopig niets van aan. Dat pas gekochte boek was te boeiend. Even dacht ik eraan dat ik nog enkele mensen moest beantwoorden (sorry, vrienden, dat zal weer voor morgen zijn) maar zelfs dat kon me niet van mijn lectuur afbrengen.
Maar… Rond 22 uur bekeek ik toch even de mails. Bleek dat er een vertaalopdracht was binnengekomen! Uiteraard weer super dringend! Ik heb daar nog tot 23 uur aan gewerkt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten