Elena

Vandaag heb ik ook niet verder kunnen werken aan de vertaling: we gingen babysitten. Elena leek me weer veranderd sinds ze de laatste keer hier was. En ze had weer een hele hoop woordjes bijgeleerd. Zodra we aankwamen, begon ze druk te vertellen, ons al haar speelgoed te tonen en vroeg ze ons haar te helpen haar “auto’s” zoals ze haar tractor (van Nany gekregen) en haar vliegtuig noemt, en haar duwkarretje mee naar het terras te rijden en daar netjes in een hoekje te parkeren. Want ze wil het liefst constant “buiten” zijn. Dat woord zegt ze heel duidelijk. Op een zeker ogenblik, na haar dutje, stond ze als eerste aan de gesloten hordeur tussen de keuken en het terras en ze riep verontwaardigd, terwijl ze tevergeefs de deur probeerde te openen: ‘Buiten! Buiten!’.

Nu, we verbleven praktisch de hele tijd buiten. Ze reed rond op haar “auto’s”, gaf eten aan haar poppen (ik merkte dat ze haar verbeelding aan het werk zette: een bordje en een lepel volstonden, er hoefde geen eten te zijn), ze liet ze “drinken” uit een beker (waar wel water in zat, maar de poppen hebben een mond die niet opengaat – Elena heeft het onderzocht – en werden  dus “nat”, zei ze mij) en zette ze op het “potje” – en ik moest daarvoor de poppen helpen uitkleden. Ze tekende met stoepkrijt op het terras (en ik moest natuurlijk ook tekenen), maar toen ze vond dat het tijd was om uit een boekje voor te lezen, moest dat op de sofa van de salon gebeuren.

We kregen de kans niet om te gaan wandelen, maar ik vermoed dat we voldoende beweging hebben gehad: we moesten een kraaiende Elena lopend achtervolgen, met haar dansen, huppelen, enzovoort. Nu maakt ze heel goed duidelijk wat ze wil doen. Als ik al eens een woord niet begrijp, toont ze het mij wel.

Ze heeft wel verschillende keren gevraagd wanneer mama thuis zou zijn. Dan zegt ze op een speciale toon: “Mama thuis?” terwijl toen haar papa thuis kwam, haar toon helemaal anders klonk om te zeggen: “Papa thuis!”. Helaas kwam haar mama pas thuis nadat Elena  al naar dromenland was vertrokken.

Wat ik grappig en schattig vind, is dat ze mij “Moma” noemt. Ik vind het nogal origineel en ben aan het twijfelen of ik haar ga aanmoedigen die benaming verder te gebruiken of haar toch maar ga leren “oma” te zeggen. “Grootva”, zoals Roger graag wil genoemd worden, lijkt nog te moeilijk voor haar.

We kwamen heel laat thuis, dus lieve e-mailcorrespondenten, een antwoord krijgen jullie pas morgen avond na mijn vertaaldag.

O ja, ik had “De wereld van Sofie” meegenomen, maar heb er amper vijf bladzijden kunnen in lezen!