We waren deze middag uitgenodigd in het buitenhuis van joviale Antwerpenaars die ik helemaal niet kende. Roger had de man al sinds 1968 niet meer gezien. De gelegenheid was een reünie van vroegere legerkameraden. Een van die mannen heeft ze allemaal weer weten op te sporen!
We kwamen voor een keer als eersten aan om 13:15 uur (vind ik altijd een beetje onbeleefd, maar als je anderhalf uur rijdt om daarna vast te stellen dat er nog geen andere genodigde is, wat kun je dan anders doen dan aanbellen? Zeker als het al een kwartier voorbij het afgesproken uur is). Nu, aanbellen hoefde niet: de gastheren zagen ons aankomen vanuit hun mooie tuin tussen de bossen.
Kort daarop arriveerden de andere makkers met hun echtgenoten en de sfeer zat er snel in!
Het weer was prachtig en we zaten dus in de tuin waar onder een tent twee lange tafels gedekt waren. Onze sympathieke gastheer en zijn (heel mooie) vrouw, hun kinderen en kleindochter zorgden in hun mooiste Antwerps dat we ons onmiddellijk op ons gemak voelden, dat iedereen aan iedereen werd voorgesteld, en offreerden ons Cava en chips à volonté.
Maar het werd 14 uur, 15 uur, 16 uur, en nog steeds gingen we niet aan tafel. Ik probeerde mijn honger te stillen met chips, maar daar word je dik van, en Roger heeft me niet graag dik, dus hield ik het gematigd. Het werd 16:30 uur en echt, ik begon scheel te zien (in het vooruitzicht van een barbecue rond 14 uur had ik heel licht ontbeten). Ondertussen waren de mannen druk herinneringen aan het ophalen en luisterde ik niet echt aandachtig naar vrouwenpraatjes. Wat kunnen vrouwen toch soms over beuzelarijen spreken! Zoals over tv-soaps, huishoudelijke karweitjes, over hun man die teveel bezig is op zijn pc, enzovoort. Er waren er zelfs weer bij die me bijna heel hun leven vertelden. Hoe komt het toch dat zoiets telkens opnieuw gebeurt?
Ik ving ergens op dat men in feite nog op twee mensen wachtte, en meende te begrijpen dat daarom het eten zo lang werd uitgesteld.
Iets voor 17 uur kwamen die laatste genodigden eindelijk aan en werd er gebarbecued. Terwijl ik al at van de vele slaatjes en wat brood van het buffet, hoorde ik de laatkomers zeggen dat ze wel hadden gelezen dat men vanaf 13:30 uur verwacht werd, maar dat ze dat, gezien de lange afstand die ze moesten rijden, wat vroeg vonden.
Foto Roger
Ze waren dan maar rond 14 uur bij hen thuis vertrokken. En toen vroeg ik me af of Roger de uitnodiging wel goed had gelezen: stond er 13 uur of 13:30 uur? Of “vanaf 13:30 uur”? In het laatste geval waren wij veel te vroeg ter plaatse!
Het enige wat me deze middag en avond hinderde, was dat vrouwen en mannen aan een aparte tafel werden gezet. Ik had veel liever naar de herinneringen van de mannen geluisterd dan naar sommige vrouwenpraatjes. Wilden de mannen misschien net niet gehinderd worden door onze praatjes?
Naarmate de avond vorderde, mengden de twee gezelschappen zich wel natuurlijk (en gelukkig!). En dan, tegen dat wij wilden vertrekken, begon het ineens heel fel te donderen en te stortregenen. We hebben nog meer dan een half uur moeten wachten op het einde van de wolkbreuk voor we eindelijk naar onze auto konden lopen. Nadat we onze gastheren hadden beloofd volgend jaar weer van de partij te zijn. Ik had immers gemerkt dat Roger echt heeft genoten van zijn dag!
O ja, nog één detail: onze gastheren wonen in Antwerpen echt heel dichtbij onze vroegere straat daar! We waren dus jaren bijna buren zonder het te weten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten