Ik dacht helemaal niet aan mijn verjaardag bij het opstaan, maar werd eraan herinnerd toen ik de vele kaartjes in de bus vond, van Nany, broer, zus, Nononc en Françoise en enkele vrienden. Daarna, terwijl Roger ons een licht gekookt eitje bereidde, bliepte mijn smartphone constant: wensen via sms, e-mail of Facebook! Jawel, ik werd echt 63 jaar oud vandaag! Eigenlijk niet te geloven voor het meisje van 4, 6, 12, 18… 30, 40, 50 en 60 dat ik me soms nog voel! Tegelijk schaamde ik me: ik vergeet zoveel verjaardagen terwijl ik weet dat anderen daar veel meer belang aan hechten dan ik!
We gingen boodschappen doen en toen ik me afvroeg wat ik deze avond zou klaarmaken, zei Roger: ‘Niets! We gaan uit eten!’.
Om iets na 19 uur kwamen we aan in De Horne, in Vechmaal. Er stapte net een tafel (de laatste bezette) op, wij vonden plaats vlak bij de open haard. Voor de rest was in heel de herberg alleen de zaal, die wij ook gebruiken voor onze Matadi-reünies, bezet. Een heel restaurant voor ons alleen dus en toch oergezellig! De Horne bestaat immers uit een complex van met elkaar verbonden oude gebouwen waarin je je verplaatst als in een labyrint. En al is de feestzaal heel ruim, het restaurant zelf vertoont genoeg hoekjes en kantjes om te zorgen voor gezellige ruimtes. We kozen elk een menu à 30 euro, met daarvoor een uitstekende Osborne-sherry als aperitief en bij het eten een karaf van een halve liter rode wijn. Als afsluiter vroegen we of we het dessert mochten vervangen door een abdijbier, wat geen probleem was. Ik had immers al veel te veel gegeten (en Roger meer dan genoeg). Het eten was echt uitmuntend: een amuse (“amuse-gueule” moet dat dus eigenlijk zijn) van zalm, een duo van wildpastei met uienconfituur, witloof, toast, enzovoort; gevulde kwartel met groentjes, druivensaus en amandelkroketjes, en een dessert (dat we dus niet genomen hebben). Het was er aangenaam warm, er klonk gedempte – meestal jazz – muziek; Stijn, de uitbater, zijn vrouw en de ober, met wie we ook te maken hadden tijdens de laatste Matadi-reünie, waren op de achtergrond discreet aanwezig en ter beschikking, Stijn verwees me naar een plaats (De Horne is heel groot, al lijkt dat niet zo op het eerste gezicht) waar ik zonder probleem een sigaret kon opsteken na de maaltijd terwijl Roger en ik verder van onze wijn konden genieten: ik waande me bijna thuis. En trouwens, de zoldering van het restaurant deed me zelfs denken aan die van ons vroeger huis in Antwerpen!
Terwijl ik het vorige schreef, heeft Roger de enkele foto’s die hij maakte van ons diner opgeladen op zijn pc. Ik ga nu kijken of ik die naar hier kan krijgen:
Foto’s Roger
Bedankt, Roger, voor deze mooie avond. Ik heb er heel fel van genoten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten