Natte drukte vlak voor Kerstmis en lectuur

Weer regen vandaag, deze keer echt onophoudelijk. Koud was het  niet, integendeel. We moesten nog een paar boodschappen doen voor Kerstmis. In feite had ik die gisteren willen doen omdat ik de drukte van dit weekend vreesde, maar daar bleef toen geen tijd voor over. Dus moesten we de massa wel trotseren.

Het was niet te doen! Wat een volk! Winkelkarretjes hadden alle moeite om niet tegen elkaar te botsen in de supermarkten, overal ellenlange files, vreselijk dus voor ons! Op een zeker ogenblik was het manoeuvreren met dat karretje zo moeilijk geworden dat Roger mij op een beetje kalmere plek liet wachten terwijl hij zelf uit de rekken haalde wat we nodig hadden (we hebben de inkopen echt beperkt tot het hoogstnodige). Ondertussen bekeek ik de mensen rondom mij: allemaal al even druipend nat, drukdoende en nerveus. En het wriemelde allemaal zoals in een mierennest! Op dat ogenblik zag ik een man, die me vaag bekend voorkwam, naar mij lachen. Jawel, ik kende hem, maar van waar? Hij zag me twijfelen en stelde zich voor: een journalist die me lang geleden is komen interviewen. Terwijl ik hem herkende, herinnerde ik me ook zijn naam (die ik hier niet ga prijsgeven natuurlijk).  Ik kreeg de indruk dat hij en zijn vrouw dezelfde strategie volgden als Roger en ik om een beetje aan de drukte te ontkomen (maar in zijn geval stonden hij en zijn dochtertje bij het karretje te wachten).

Eigenlijk was het onze eigen fout dat we in die massa zijn terechtgekomen: we hadden die boodschappen donderdag moeten doen (hoewel, sommige zaken wilde ik echt niet te lang op voorhand kopen). Ik heb echt te doen met mensen die niet anders kunnen dan op zulke dagen hun inkopen doen! Wat een hel!

Eindelijk thuis heb ik nog even gebeld met mijn moeder (die ook net  van haar boodschappen terugkwam, samen met Roger en Lily Beeckman). En daarna hebben Roger en ik  nog enkel zitten lezen… aan onze pc.
Roger verwees me naar dit stukje. Van daaruit voerde een link (in een reactie van Johan Sanctorum) mij naar dit. En van daaruit voerde een andere link mij naar dit stukje. En zo ging dat maar door met mijn lectuur, die me weer eens bewees dat om in de Vlaamse literaire wereld door te breken, je de juiste personen moet kennen, en vooral heel politiek correct moet zijn*: iets wat veel leden van de KVLS niet lijken te beseffen (tijdens de laatste vergadering merkte ik bij sommigen een soort bewondering voor Kristien Emmerrechts). Ikzelf heb van enkele van haar boeken genoten (ja, ze kan schrijven)… tot aan een bepaalde bladzijde en dan legde ik haar boek meestal opzij omdat het te banaal werd.

Eigenlijk is lezen op het scherm vaak veel boeiender dan op papier… en ik begrijp dus wel dat, als ik niet aandring op bijvoorbeeld een wandeling, Roger aan zijn pc wil blijven zitten! 

Op een bepaald uur moest ik echter voor eten zorgen, en na de maaltijd en mijn uurtje lezen “op papier” (tja, toch heb ik nog die geur van papier soms nodig) in de relax, heb ik nog naar een aflevering van Star Trek gekeken. Ik geniet er eigenaardig genoeg heel fel van!

Ondertussen regent het nog steeds: ik voel me helemaal niet schuldig omdat we vandaag niet gewandeld hebben!

* Vaak zijn het de grote uitgeverijen die eisen dat je politiek correct bent, zodat ze hun entree zouden hebben bij bepaalde kranten en radiozenders. Onze vriend Dirk Lambrechts zaliger bijvoorbeeld hemelt in zijn eerste boek “Fado, de tranen van de Taag”, uitgegeven bij Epo,  de fadozangeres Amalia Rodrigues op als beste fadovertolkster, terwijl hij daarvoor altijd verkondigde dat ze absoluut niet de beste fado’s zong. De laatste keer dat we Dirk ontmoetten, stelden we hem een vraag daarover en hij gaf toe dat de redactie van de uitgeverij dat had geëist: ‘Wiens brood men eet, diens woord men spreekt’.