Volgens de dokter heeft ze een griepje. Nu weet ik goed dat je ofwel griep hebt, ofwel een verkoudheid, maar bij Elena weet ik niet goed wat het precies is. Ze eet heel weinig, en ik heb de indruk omdat ze weinig proeft van het voedsel: typisch voor griep. Ze slaapt veel, maar als ze weer wakker is, lijkt ze heel actief: niet typisch voor griep. Afijn, ik zal het maar houden op een heel zware verkoudheid.
Toen we aankwamen deze middag, sliep Elena. Ze was dus thuis gebleven en dat op zich vond ik al heel goed. Haar papa, Moeke en Vake ontvingen ons met koffie of thee, koekjes door Moeke gebakken en pralines (“bonbons” voor de Nederlanders). Vake en Moeke vertelden ons wat de dokter had gezegd. En toonden welke medicijnen Elena moest ingedruppeld krijgen in neus, oren en mond.
Na een poosje werd Elena wakker, Moeke en ik gaven haar de eerste druppels (niet gemakkelijk), maar na het laatste medicament dat ze in haar mond kreeg toegediend, vroeg Elena naar nog meer. Blijkbaar een heel lekker spul! 
Michel en Maria (moeke en vake van Elena) vertrokken naar Matthias en zijn moeder en ik gaf Elena (met de moed der wanhoop, want naar het schijnt had ze nog niets willen eten vandaag) een potje yoghurt te eten. Ze at alles op! Dan vertrokken we ook naar de materniteit, maar ik nam wel een banaan en enkele kinderkoekjes mee (en natuurlijk een Pamper).
Elena leek heel blij haar mama weer te zien! Ik vermoed dat ze haar weer heel fel gemist had! En ze toonde zich heel actief: puzzelde, keek op een laptop naar “Musti” , gaf commentaar op alles wat ze zag. Zo vond ze bijvoorbeeld dat Matthias een slabbetje moest krijgen voor hij aan mama haar borst lag: zijzelf moet immers ook altijd zoiets aandoen als ze gaat eten!
Nadat Moeke en Vake waren vertrokken, zijn we nog net lang genoeg gebleven om Elena de kans te geven te genieten van de nabijheid van haar mama en haar broertje. En omdat Matthias eindelijk even zijn ogen openhield, kon ik zien dat ze, in tegenstellig tot de blauwe ogen van Elena, heel donker bruin zijn!
In het naar “thuis” rijden, vertelde ik tegen Elena dat ze straks nog even die vervelende druppels zou krijgen, maar daarna die heerlijke vloeistof in haar mond. Ik had de indruk dat ze me begreep. Ik vroeg haar of ik daarna een flesje moest klaarmaken en ze antwoordde: ‘Ja!’.
Dat gebeurde dus allemaal vrij vlot (Roger hielp met de druppels en na het laatste medicijn vroeg Elena zelfs: ‘nog een beetje!’) en na nog een verhaaltje viel ze prompt in slaap.
Een uurtje later kwam onze schoonzoon eraan met eten dat hij had afgehaald in een Nepalees restaurant. Wat smaakte dat heerlijk! We hebben nog een hele poos zitten keuvelen, en daarna vertrokken Roger en ik naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten