Terwijl na onze brunch een stoofschotel stond te sudderen, las ik mijn vertaling na en leverde ze daarna. Tegen die tijd was ook ons avondeten zo goed als klaar (ik zou deze avond nog alleen aardappelen moeten koken en een uiensoep maken, met op stukjes brood gesmolten Hervekaas – echt, een heerlijke combinatie!).
Ik heb daarna Roger zo goed als verplicht eindelijk weer eens te gaan wandelen. Dat wilde hij doen in Borgloon, en voor dat mooie stadje ben ik altijd te vinden. Maar eerst belde ik nog even naar onze dochter, vooral om te vragen hoe het nu gaat met Elena. Onze grote meid, die sinds gisteren geen koorts meer had, werd vandaag weer naar onthaalmoeder Lutti gebracht. Heel even vergat ik mijn voornemen mij zo weinig mogelijk te moeien met het huishouden van onze kinderen en antwoordde ik spontaan: ‘Dat meisje kan toch nooit eens uitzieken!’
Gelukkig nam Elena’s mama mij mijn uitlaat niet kwalijk. Integendeel, ze zei dat ze mij begreep. Maar dat je ook bij een onthaalmoeder een doktersbriefje moet binnenbrengen als je kind er meer dan één dag niet naartoe gaat op de afgesproken dagen, of buiten de ziekendagen opgegeven door een dokter. Het is dus weer een kwestie van regelneverij!
Kleine Matthias lijkt het heel goed te doen: hij eet goed en slaapt veel. Een voorbeeldige baby!
Terwijl we in Borgloon rondliepen (en dus veel klommen en daalden, en dat voelden aan onze gewrichten die al zo lang werkloos waren) zei ik tegen Roger dat ik de indruk heb dat onze maatschappij er voor probeert te zorgen dat kinderen zo snel mogelijk van hun moeder vandaan worden gehaald. Roger gaf me gelijk. En het doel daarvan is uiteraard indoctrinatie!
De temperatuur viel enorm mee tijdens onze wandeling, alleen blies er een felle en vrij koude wind. Roger bleek niet “zomaar” voor Borgloon te hebben geopteerd: hij had bedacht dat we dan gelijk een “kruisje konden geven” (zoals dat hier genoemd wordt) aan die pas overleden dorpsgenoot. Dat deden we dus in het mortuarium. Het was de eerste keer sinds jaren dat ik een overledene zag. En weer viel me op hoe sereen hij overkwam! Dat deed me dan weer denken aan dingen die ik gelezen had in “Het vreemde van de aarde” van Bodifée. Ik besloot deze avond na het eten verder te lezen!
In Borgloon hoorde ik op de smartphone weer een (vrij korte) vertaling aankomen, en daar heb ik thuis eerst voor gezorgd nadat ik onze soep op het vuur had gezet. Het ging vlot en weer was het heel boeiend.
Na het eten heb ik eindelijk nog een vijftal bladzijden gelezen in het boek van Bodifée. Nee, niet meer: hoewel ontzettend boeiend, is het boek zo wetenschappelijk (en mis ik zo erg een wetenschappelijke achtergrond) dat ik na vijf bladzijden stof genoeg heb voor uren nadenken! Waarom mocht ik toch geen meer wetenschappelijke studies volgen? 
Het bleef ondertussen de hele tijd fel waaien, en nu horen we de wind vanuit onze werkkamer angstaanjagend gieren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten