vrijdag 15 februari 2013

Weerzien

We leerden elkaar destijds in Antwerpen aan de schoolpoort kennen. Ze bleek in onze buurt te wonen, haar zoon zat in dezelfde klas als Hendrik, hij en Elvira spraken geregeld af met haar zoon, bij haar of bij ons. Onze echtgenoten leerden elkaar kennen en we kwamen steeds vaker bij elkaar over de vloer.  Dat was, denk ik, einde 1980. Kort daarop werd ik zwanger van Zeger en ze was een van de eerste vriendinnen die hem ontmoette. Later scheidde ze van haar man, ze verhuisde met haar tweede echtgenoot naar Deurne,  Roger en haar tweede man konden het heel goed met elkaar vinden en we bleven elkaar dus ontmoeten. Nog later verhuisden Roger en ik naar Haspengouw waardoor onze ontmoetingen schaarser werden.  En nu was het echt heel lang geleden…

Maar deze middag kwamen ze dus, zij en haar echtgenoot. Ze hadden een prachtige ruiker en een fles Zuid-Afrikaanse wijn  bij zich. Na een aperitief met Vinho Verde en hapjes aten we couscous met varkensvlees (wij vinden die combinatie heel lekker Glimlach!) die ze ook leken te appreciëren. Voor de Limburgse taart - die we hadden voorzien als dessert - en de aansluitende kaasschotel konden we (het regende of sneeuwde eindelijk eens niet en het was ook minder koud) een vrij lange wandeling maken rond het dorp en in de velden.

We hebben natuurlijk veel bijgepraat. Over hun reizen, ons en hun leven (ontzettend drukker nog dan het onze!), en over onze kinderen. Ineens beseften we dat die nu allemaal ouder zijn dan wij toen we elkaar leerden kennen!

Ze heeft nu ook twee kleinkinderen en uiteraard ging het ook over die ukjes. Ze vertelde me dat ze had gehoord dat onze vroegere pastoor al een poosje geleden overleden is (wat mogelijk is: hij zou dit jaar 82 worden) maar na hun vertrek heb ik even gegoogeld: einde 2012 leefde hij nog.

Aangename middag en avond dus, alleen is het besef dat we  oud worden minder leuk! Bedroefde emoticon

Geen opmerkingen:

Een reactie posten