Vorige zondag waren we slechts met z’n tweetjes, Roger en ik, om Pasen te vieren. Toch wilde ik iets lekkers klaarmaken, met alles erop en eraan (en toch volgens Roger zijn dieet). Ik zou er jullie vandaag over verteld hebben als… ik niet ziek was geworden.
Vlak na een telefoontje met Nany (van wie ik vermoed dat ze zich deze dagen wat eenzaam voelt) kreeg ik het toch zo koud! Ik beefde over mijn hele lichaam, kreeg pijn in alle gewrichten, en begon wat te hoesten. Koorts! Griep? Het leek wel zo. En zeggen dat ik me zo verheugd had op onze reünie bij onze dochter de volgende dag!
Toen kreeg ik het goede idee mijn homeopathische korreltjes in te nemen. Ze werden me destijds in Antwerpen voorgeschreven door onze toenmalige huisarts en hoewel ik ze zelden slik (en onze kinderen me uitlachen met mijn “suikerkorreltjes”), hebben ze me nooit in de steek gelaten. De verwachte reactie liet niet op zich wachten: mijn lichaam weerde zich, de koorts steeg, en ik sliep praktisch de hele rest van de dag. Vaarwel lekker etentje: na ons voorgerecht kon Roger het doen met brood en toespijs: ik wilde alleen nog slapen. Ik werd wel even wakker om onze bagage voor maandag klaar te maken (ik was ervan overtuigd dat het me zou lukken de ziekte te overwinnen). En tijdens de nacht heb ik heel veel gezweet en lucide dromen gehad. Maar ik haalde het en maandag ochtend om iets over negen stonden we aan de bushalte om naar het station van Hasselt te vertrekken! Ik weliswaar zo stijf als iets: in het naar die halte lopen (amper 3 minuten) heb ik mijn benen twee keer moeten laten rusten. De koorts, die was helemaal verdwenen.
Toen we in Hasselt aankwamen, merkte Roger dat hij zijn fototoestel was vergeten. Echt jammer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten