In het kader van de Erfgoeddag met als thema “Stop de tijd” liep in de straten en in het Briggittijnenklooster van Borgloon een tentoonstelling van foto’s over het naoorlogse Borgloon. Vooral foto’s van de jaren 50 van vorige eeuw waren er te zien. Voor meer uitleg, klik hier.
Roger en ik reden er naartoe met de bus. Hoewel ik uiteraard niemand herkende op de foto’s vond ik het interessant. Roger, die hoopte vooral een foto tegen te komen van het huis van zijn grootouders van moederskant. Helaas, zulke foto was er niet bij. Ikzelf vond het onder andere grappig te zien dat alle meisjes ongeveer hetzelfde kapsel droegen als ik toen we in 1954 naar Congo vlogen.
In een straat van Borgloon ontmoetten we een vroegere kameraad van Roger, uit de tijd dat ze allebei in Kerniel schoolliepen. Dat werd een lang babbeltje.
Foto’s Roger
In het klooster, waar we een hele poos een diavoorstelling bijwoonden (gezeten op een kerkbank en dat voelde ik daarna aan mijn rug!), ontmoetten we enkele leden van Heemkunde Groot Heers die naar de gezondheid van Roger kwamen informeren. We werden er getrakteerd op bruine boterhammen met spek en stroop. Een heerlijke plaatselijke lekkernij maar voor Roger wel weer een “dieetzonde”! 
Omdat we nog voldoende tijd hadden voor onze volgende bus deden we nog even een terrasje (waar ineens veel wandeltoeristen aankwamen die waarschijnlijk tevergeefs op zoek waren geweest naar bloesems). Ondanks het feit dat ons bier van hoge gisting geserveerd werd in een omgespoeld (en dus nat) glas, wat voor Roger voldoende is om te beslissen dat we daar nooit meer zullen iets consumeren, genoot ik van de rust in de lauwe zon voor we verder zouden wandelen naar de bushalte.
Foto Roger
We kozen trouwens een bushalte iets buiten Borgloon, op de steenweg naar Heers: Roger heeft zeker voldoende beweging gekregen vandaag!
Op de bus zaten, buiten de chauffeur natuurlijk, alleen wij en een vrouw van ik schat mijn leeftijd (en die ik heel mooi vond). Ze sprak ons aan: of er al bloesems te bespeuren waren in de buurt. Ik zei van niet, maar terwijl we na het afstappen naar huis wandelden, merkten we dat, op die enkele uren dat we afwezig waren, de pruimenbomen in onze tuin in een witte pracht getooid werden. Eindelijk lente?
Thuis vond ik een mail van onze Waalse vrienden: of onze afspraak voor binnenkort wel doorging? Uiteraard! En belde ik even met Nany die haar dag had doorgebracht met naar foto’s van vroeger kijken. En daar heel weemoedig was van geworden! Ook zij kreeg de neiging om te smeken: ‘Stop de tijd toch!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten