Doopsel van Matthias

Matthias werd gisteren gedoopt. Wij haalden Nany, Hendrik en Anneke rond 12 uur af aan het station van Leuven en reden daarna naar onze dochter en schoonzoon waar we de hele schoonfamilie troffen (behalve overgrootmoeder Moemoe die pas was geopereerd). Iets later kwam Zeger er ook aan op zijn fiets.

Het was vrij koud, dus aperitiefden we binnen met  Champagne en heerlijke, gezonde hapjes. Voor een keer was Matthias niet de lachende baby die ik ken. Hij huilde nogal wat. Zijn andere grootouders en wij vroegen ons af of het misschien te druk was voor zijn doen, al dat volk. Of begint hij tandjes te krijgen (hij bijt tegenwoordig op alles wat hij in zijn mond kan steken)? Hoewel, misschien had hij gewoon last van de “pak-me-op”-ziekte? Het viel op dat telkens iemand hem oppakte, hij weer rustig werd of luid begon te lachen en te kraaien.

Rond 13:30 uur vertrokken we naar de kerk, en daar is Matthias voorbeeldig geweest (hij zat dan ook op de arm van afwisselend zijn papa en zijn mama ).

In tegenstelling tot Elena die gewoon sliep terwijl ze gedoopt werd, begon Matthias te lachen toen hij water over zijn hoofd kreeg. Zo zeer zelfs dat de pastoor zijn serene en mooie ceremonie even staakte om hem te beamen: ‘Dat is plezant hé?’.

En Elena, die afwisselend zat op de schoot van haar opa van vaderskant,Vake, en op mijn schoot, was ook voorbeeldig. Ze volgde alles heel aandachtig en met grote ogen. Wat denkt een peuter op zulke momenten toch?

Roger heeft geen foto’s gemaakt: hij was peter. Zeger daarentegen had constant zijn fototoestel in de aanslag. Zodra zijn foto’s beschikbaar zijn, zal ik er hier enkele posten - met zijn toestemming.

Daarna volgde natuurlijk een feestje. Ik was heel blij Hendrik, Anneke, Zeger, Nany en de schoonfamilie van onze dochter weer te zien. We hielden aangename en interessante conversaties, Elena speelde enthousiast met een cadeautje van Hendrik en Anneke (namaaketenswaren die ze met een namaakmesje in twee kon snijden), dat goed van pas kwam, want tegenwoordig zorgt ze dat haar poppen goed eten.

Uiteraard werd er ook gegeten en gedronken. Ik heb bij geen enkel gerecht aan Roger moeten zeggen: ‘Je doet er best aan daar niets van te nemen’. Het was allemaal even lekker als gezond (behalve de taarten bij het dessert, maar toen had Roger al zoveel gegeten dat hij daar toch niets van nam). Maar veel te veel. Mensen denken vaak dat ze niet zullen verdikken als ze alleen gezonde dingen eten, maar te veel gezonde dingen eten, betekent immers ook te veel calorieën binnenkrijgen! Ik heb wijs geprobeerd alleen een beetje van alles te proeven, en toch heb ik de indruk dat ik weer wat dikker ben geworden! Nee, ik heb me deze ochtend niet gewogen, want ik weet dat de weegschaal mijn vermoeden toch zou bevestigd hebben. En trouwens, daar had ik de tijd niet echt voor, maar over de reden vertel ik straks.

Op een zeker ogenblik kreeg ik gisteren een sms van mijn tante-vriendin Françoise (echtgenote van mijn “Nononc”). Of we vandaag in Leuven konden afspreken, samen met Nany. Ik antwoordde dat we vandaag moesten babysitten, en dat Roger ze zou gaan afhalen aan het station in Leuven en ze naar het huis van Elena en Matthias zou brengen. Dat vonden ze een goed idee.

Rond 21 uur reden we terug naar huis met Nany. En, waarschijnlijk omdat we meestal alleen communiceren via telefoon, bleek die zo veel te vertellen te hebben, dat ze niet ophield met  praten voor 2 uur deze ochtend (eigenlijk heb ik haar min of meer naar bed moeten sturen). Zeggen dat zij pas 82 jaar is geworden!

Toen ik om 10 uur deze ochtend opstond, voelde ik me nog moe (ik ben een langslaper, in tegenstelling tot Nany die er prat op gaat heel weinig te slapen). En gelukkig (?) was de badkamer zo druk bezet dat ik dus zelfs de tijd niet kreeg om even op de weegschaal te gaan staan!