We waren om iets over 13 uur bij Nany die ons meteen een glaasje wijn offreerde en daarna groentesoep en brood (ik had haar gevraagd niet meer te voorzien vermits we deze avond toch uit zouden gaan eten). Na ongeveer twee uur gezellig keuvelen, belden haar en onze (Matadi-)vrienden Roger en Lily Beeckman aan. Een heel aangename verrassing voor ons! Bij nog wat meer wijn hebben we meer dan twee uur heel interessante conversaties gevoerd (en, hoe kan het anders, herinneringen opgehaald).
Rond 18 uur kreeg ik een sms van Hendrik: Anneke en hij waren pas van de tram gestapt en zouden binnen een goed kwartier bij Nany aankomen. Nany wist niet dat zij erbij zouden zijn deze avond, dat werd immers een verrassing. Dus dronk ik het laatste glas wijn dat mijn moeder mij had ingeschonken extra traag leeg en zei dat we zodra ik het uit had naar het restaurant zouden gaan. Ze vroeg nog welk restaurant we verkozen en Roger versprak zich bijna: ‘We zullen wel het dichtstbijzijnde moeten nemen, want het stoeltje van Elena staat nog in de auto’. Waarop Nany antwoordde: ‘We zijn toch maar met z’n drieën: ik geraak echt nog wel naast dat stoeltje hoor!’ 
Ik merkte dat Roger toen zijn blunder inzag, en besloot heel snel: ‘Voor mij is die taverne hier vlakbij echt oké!’ waarop Nany begon te vertellen hoe goed je daar wel kon eten. En dan werd er gebeld (ik had mijn glas net niet uit).
‘Nog een verrassing?’ vroeg ik aan Nany. En zij: ‘Ja, want ik verwacht niemand’. Ze ging naar de parlofoon, deed de deur van het flatgebouw open, kwam mij even zeggen: ‘Inderdaad een grote verrassing!’ en ging de deur van haar appartement openen.
Met z’n allen (na uiteraard nog een aperitiefje) liepen we naar die taverne vlakbij (het regende gelukkig even niet – het heeft bijna de hele dag gemiezerd), waar we inderdaad uitstekend aten. Roger heeft niet echt gezondigd, behalve dan dat hij veel te veel vlees at. Ikzelf kreeg mijn schotel met kip niet op, en toch had ik het gevoel dat ik te veel gegeten had.
Na nog een paar gezellige uurtjes en na afscheid genomen te hebben van Nany, reden wij Hendrik en Anneke terug naar Antwerpen, kregen we de kampeerspullen terug die we hen vorig jaar hadden uitgeleend en kwamen we rond 23:30 uur hier aan.
Ik had tijdens de middag en de avond de mails die binnenkwamen niet echt bekeken. Thuis las ik dat er nog iets moet toegevoegd worden aan de Limburgse monografie die ik gisteren in orde bracht. En (via Françoise) dat onze gemeenschappelijke (en onlangs teruggevonden) vriend Guy Missotten vorige donderdag in het ziekenhuis is opgenomen omdat “zijn licht even uitging”.
Hij ook al dus! Tja, we worden allemaal oud, dat valt niet te ontkennen! Nany was deze dag trouwens ook geregeld bezig over onder andere welke van haar juwelen voor mij bestemd zijn na haar overlijden.
Veel verrassingen dus vandaag, de ene al aangenamer dan de andere! 
Maar, Anneke en Hendrik, Nany leek zo blij met jullie bezoek (ik ook trouwens)!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten