Terwijl Roger op deze grauwe en koude dag onze nieuwe vensterbanken plaatste en nadat ik vond dat ik voldoende had gepoetst, heb ik voor de zoveelste keer foto’s (vooral van Matadi) bekeken op een blog die mijn vroeger Matadi-speelkameraadje me onlangs aanraadde. Nostalgie troef! En ook een vorm van droefheid, want ik besefte weer eens dat ik de plek waar ik tussen mijn 4 jaar en half en mijn 10 jaar en half leefde, leerde en speelde nooit meer zal terugzien.
Ik vermoed dat de reactie op deze foto van mijn Matadi-vriendje afkomstig is! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten