We moesten vandaag alleen Matthias afhalen bij Lutti, de onthaalmoeder. Elena was met haar ouders naar een “kennismakingsvoormiddag” geweest in de kleuterschool waar ze vanaf september naartoe zal gaan.
Onderweg naar “huis” viel Matthias deze keer niet in slaap, maar zat constant te brabbelen. Ik vond het jammer dat ik niet, zoals vroeger met Elena, naast hem kon zitten. Op de achterbank is nu immers bijna geen plaats meer tussen die twee babystoeltjes (hoe lossen mensen met drie of meer kleine kinderen dat op?).
We werden ontvangen door onze dochter en schoonzoon die meteen moesten gaan werken. Elena sliep al. Ik zette koffie en thee, Matthias lag te lachen en te brabbelen in zijn relax, Roger en ik aten boterhammen, en daarna begon Matthias te zeuren.
Ik legde hem in zijn wiegje, waar hij al snel in slaap viel (weliswaar nadat ik hem een poosje over zijn hoofdje had gestreeld bij een muziekje uit zijn “uiltje” van tante Izzy).
Nadat ik wat had opgeruimd, ging ik bij Roger op het terras zitten lezen.
Iets voor 15 uur werden tegelijk Elena en Matthias wakker. Ik haalde de baby uit zijn bedje, gaf hem aan Roger en ging Elena halen. Zij begon meteen te spelen, dus kreeg ik de tijd om een flesje klaar te maken voor haar broertje, en voor haar een vieruurtje. Matthias werd door Roger gevoed en ik zorgde ervoor dat Elena minstens een halve banaan, 4 aardbeien en meer dan een dikke boterham (met choco) at.
Het ging dus allemaal heel goed: Elena en ik speelden nog wat samen, Roger hield zich bezig met Matthias, ik vertelde Elena een verhaaltje waar Matthias, op de arm van Roger, ook “aandachtig” leek naar te luisteren; terwijl Elena even met haar poppenwagen rondliep, speelde ik “kiekeboe” met Matthias die het uitkraaide, en Elena zou haar poppen te slapen leggen op de terrasstoelen die ineens een “babybox” waren geworden.
En toen begon het. Ineens liep Elena de keuken in en begon te huilen en te roepen, alle bordjes, kopjes, bestekken en potjes uit haar “keukentje” in het rond te smijten en ging ze op de vloer liggen wenen. Even heb ik geprobeerd te weten te komen wat er gaande was, ze wilde niet antwoorden. En toen herinnerden we ons dat je een peuter in zulk geval beter laat doen. Inderdaad, ze werd rustiger maar ging liggen onder haar hoge kinderstoel! Waar ze niet meer onderuit wilde komen. Alleen haar tutje wilde ze hebben, wat ik haar dan ook bracht. 
Hoewel het daar niet comfortabel liggen was, lag ze veilig onder die babystoel, en ik ging dus kijken naar Matthias die ondertussen ook een huilbui kreeg in de armen van Roger. Ik vermoedde dat Roger hem te plat hield, zoals de meeste mannen trouwens doen, terwijl je na de voeding een baby vrij recht moet houden. En inderdaad, Matthias liet enkele heel dikke oprispingen nadat ik hem wat rechter had gehouden.
Roger nam Matthias weer van mij over, maar legde hem na een poosje in zijn relax, waar hij weer begon te wenen. Dat deed me weer denken aan de “pak me op-ziekte”. En ik legde hem in zijn box met een paar speeltjes. Nadat ik nog even “kiekeboe” met hem had gespeeld, bleef hij daar rustig spelen.
Ondertussen werd ik weer door Elena geroepen, die vertelde dat ze een natte broek had (vermits ze nog steeds onder die stoel lag, kon ik dat niet opgemerkt hebben). Terwijl ik haar ging verschonen, zei ze ook dat ze moe was en wilde naar bed gaan, als ik nog een verhaaltje vertelde eerst. Ik deed of ik haar naar bed wilde brengen (het was toen rond 17 uur, meen ik me te herinneren) en deed haar dus een Pamper aan (die krijgt ze nog enkel aan om te gaan slapen), omdat ik een vermoeden had over de reden van haar driftbui (maar daarover straks meer). En, nadat ik haar een verhaaltje begon te vertellen in haar slaapkamer, stelde ik haar voor dat toch maar voort te vertellen buiten, op het terras, in de zon, bij Opa, en misschien met Matthias erbij.
Ze vond dat een uitstekend idee. Terwijl ze even met Roger babbelde, vulde ik haar “over en weer-boekje” in (dat is een schrift waarin ouders, grootouders en onthaalmoeder elkaar berichten over de evolutie van het kind, een soort dagboek dus). En daarin vond ik mijn vermoeden bevestigd: Elena probeert constant haar blaas en darmen in bedwang te houden, maar ze wil absoluut niet op een potje. En als het te erg wordt, als ze zich bijna niet meer kan inhouden, krijgt ze een driftbui!
Matthias was ondertussen weer wakker geworden, Elena was weer de vriendelijkheid zelve, ze aaide haar broertje zelfs geregeld over zijn hoofd, gaf hem ook haar eigen knuffels (ze zei het letterlijk, dat Matthias even de “Koewa” en “poes” van “ik” kreeg).
De baby begon toch weer te wenen, en omdat Elena mij leek nodig te hebben (hoe heb ik dat in Godsnaam vroeger toch klaargekregen met drie kleine kinderen en zonder enige hulp?), nam Roger hem weer op. Het bleek weer zijn maag te zijn die opspeelde.
En dan volgde nog een “driftbui” van Elena. Ineens, terwijl we de poppen (ja, ze speelt nog steeds veel met poppen) moesten “eten geven”, smijt ze er een op de grond, gaat weer aan het huilen en mokken, en ineens gaat ze naar een hoekje van het terras, blijft daar staan en zegt tegen mij dat ze “in de hoek staat” (wat ik dus wel zag, maar zij gaf daar duidelijk een andere betekenis aan: ze bestrafte zichzelf. Voor weer een vuile Pamper? Nee, die was nog droog, en trouwens wij proberen haar duidelijk te maken dat het niets te maken heeft met “vuil”. En toch?).
En Matthias weende weer: werd hij wakker van Elena’s perikelen? Hij blijkt immers drukte niet zo goed aan te kunnen!
Gelukkig kwam net toen “mama” thuis. Vertellen tegen Elena dat “mama” er was, was voldoende om haar uit haar “hoek” te krijgen en met mij onze dochter tegemoet te lopen. En Roger liep mee, met op zijn arm Matthias die al een poosje niet meer weende en weer genoot van het spelletje “Kiekeboe”. Ik vroeg me weer af of hij niet de “Pak me op-ziekte” heeft, maar nee, terwijl we de moeder van de kindjes tegemoet liepen, liet hij nog twee dikke “boeren”!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten