Ik wilde gaan slapen, maakte me dus klaar voor de nachtrust terwijl Roger nog even keek naar een aflevering van Star Trek. En toen bedacht ik me en kwam weer naar beneden. Omdat ik in mijn vorige post iets belangrijks was vergeten te melden.
Ik zag ondertussen dat het regende, pijpenstelen! “Il pleut des hallebardes”, zeggen ze in het Frans. Wat hebben we een geluk gehad deze avond: wij hebben nog een hele poos buiten kunnen zitten samen met onze vriend!
Over hem wilde ik het eigenlijk hebben: niet heel de avond ging het over Colette immers! We spraken ook over het verloederen van het taalgebruik bij Vlamingen, het verkeerd gebruik van dialecten voor reclame, over tweetaligheid, over het opvoeden van kinderen in twee talen en de gangbare gevolgen daarvan, over hoe het terugkeren naar dialecten zou zorgen dat we nooit respect voor onze taal zullen verkrijgen. En ik gaf toe dat ik als anderstalige het heel moeilijk had een taal te leren die zo “versnipperd” is en die niet altijd correct wordt gesproken door de “inlanders”.
Onze vriend is licentiaat Germaanse talen, daarom begreep hij mijn zienswijze, denk ik. Maar hij wist ook niet wat eraan te doen. Al gaf hij toe dat Limburgers (van wie het dialect het verst staat van AN) inderdaad het mooiste Nederlands spreken.
Al die taalproblemen heb ik vroeger, toen ik nog Frans sprak en mij weinig aantrok van Vlamingen, nooit gekend! Soms heb ik nu zin om er de brui aan te geven, zeker als ik merk hoe sommige Vlamingen willen terugkrabbelen naar hun dialect dat in een naburig dorp al helemaal anders klinkt.
Maar ik ga het niet doen. Ik bedoel: ik ga niet weer de Franstalige toer op gaan. Ik ga blijven hopen dat Vlamingen ooit iets fierder worden!
Voor mij mag het af en toe blijven regenen. Ik probeer ze echter te vergeten, woorden als “hallebarde”. 
Grapje! Natuurlijk vergeet ik dat woord nooit!
Maar het regent dus: il pleut!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten