We werden vandaag gewekt door een hevig onweer (en ik hoor op dit moment weer donderslagen naderen, de schoten van “hagelkanonnen” en het geblaf van honden in de buurt: het ziet er naar uit dat we de dag op dezelfde manier zullen eindigen).
Dat onweer werkte heel verfrissend en dus besloten we na de brunch een wandeling te maken. Het werd deze keer Mulken, vanwaar we via landwegen stapten in de richting van het kasteel Van Rooi.
Foto Roger
Een briesje maakte de temperatuur heel draaglijk, hoewel we in de volle zon liepen. Op een zeker ogenblik zagen we een toegang tot de zate van de vroegere spoorweg Tongeren-Tienen en besloten we die te volgen (omdat daar meer schaduw is).
Foto’s Roger
Maar precies die overvloed aan bomen maakte dat we het briesje niet meer voelden: het werd ons echt te warm! Omdat we niet wisten hoe lang we die spoorwegzate moesten volgen en waar het pad ons precies zou naartoe leiden, besloten we uiteindelijk op onze stappen terug te keren.
Na het avondeten en een telefoontje met Nany wilde Roger absoluut onze dakgoten schoonmaken. Ik was al blij geweest dat hij vandaag niet had willen verder werken aan die afgewaaide tak, maar blijkbaar verheugde ik me te snel (ik weet het, het gebeurt zelden dat ik blij ben als hij een werkje uitstelt! 
). Ik heb dus een half uur de ladder en mijn hart vastgehouden: ik ben toch zo bang dat die ladder zou verschuiven en Roger eraf zou vallen!
En dan, we waren pas terug binnen, een telefoontje van onze dochter. Zij, haar man, Elena en Matthias waren op weg naar huis (waar ze nu zouden moeten zijn aangekomen) na drie weken vakantie, eerst in Spanje en daarna in de Ardèche. Op de achtergrond hoorde ik Matthias kraaien, Elena even zagen – te lang, die tochten voor vastgesnoerde kinderen!* - en daarna zingen. En vlak voor we ons gesprek beëindigden (onze dochter en schoonzoon telefoneren handenvrij in de auto) riep Elena, die mij dus de hele tijd kon horen, nog: ‘Daaag oma!’. Warm gevoel!
* In “onze tijd” konden de kindjes tijdens onze reizen nog spelen achteraan in onze Landrover! Misschien was dat wel gevaarlijker, maar het maakte het reizen voor hen veel aangenamer. Roger had een kist gebouwd voor op de bagagedrager, waar al ons reisgerief in paste. En de achterruimte van onze auto hadden we met matras, speelgoed en boekjes omgetoverd tot een mini-speelkamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten