Vandaag, voor ik de salon onder handen nam (jaja, “kindjes”, het komt in orde tegen jullie bezoek, al zal ik geen tijd vinden om de ramen – die er toch naar snakken! - te lappen), deden we onze boodschappen. Deze keer in Borgworm (Waremme in het Waals). In de Lidl vonden we ongeveer alles terug op dezelfde plaats als in die van Sint-Truiden. Colruyt zorgde voor meer problemen! Eens je die winkel gewend bent, is het vrij gemakkelijk alles terug te vinden, maar de eerste keren betekenen altijd zoeken. Zo hebben we vandaag zeker een half uur verloren met het zoeken naar koeskoes. Ik werd er echt ambetant van: ik had immers nog zo veel werk thuis!
Uiteindelijk hebben we (bijna) alles gevonden wat we moesten hebben maar waren we pas na meer dan 2 en half uur (echt! Hoewel Borgworm maar 10 kilometer van hier verwijderd is) eindelijk terug thuis. We moeten dus in het vervolg weer naar Sint-Truiden gaan (13 kilometer van hier vandaan maar daar heb je ook een Aldi, een Delhaize, en kennen we de binnenkant van de winkels uit ons hoofd) of vaker naar Waremme rijden, zodat we daar de winkels van binnen leren kennen. Moeilijke keuze!
Terwijl ik later de meubels in de salon afstofte enzovoort, heb ik mijn linkerhand aan iets gestoten (ik heb er op het moment zelf geen aandacht aan besteed en weet dus niet meer aan wat) met als gevolg dat ik na een poosje enorm pijn kreeg als ik al was het maar een snuisterij wilde verplaatsen met die hand. Iets grijpen, later een dweil uitwringen, het deed allemaal geen deugd! Roger sprong in en stofzuigde de rest van de salon. Ondertussen wilde ik zorgen voor ons avondmaal, maar ook aardappelen vasthouden in mijn linkerhand terwijl ik ze met de rechterhand schilde, deed zo pijn dat ik er dubbel zo lang over deed dan anders.
Ondertussen was Roger klaar met stofzuigen, en zou ik dus de salon met een zeepsopje bewerken terwijl ons eten sudderde. Pijn!!!
Daarna aten we. En aan tafel besefte ik ineens dat de pijn over was.
Heel eigenaardig.
Maar, bedacht ik, ik heb dat al vaker meegemaakt. Heeft het iets te maken met mijn homeopathische korreltjes? (Ja, lachen jullie me maar uit, Hendrik en Geert!
)
Eens, heel lang geleden, had ik op mijn hand een soort “knobbel”, afijn iets dat er niet goed uitzag en dat mij enorm hinderde. Op de duur had ik ongeveer dezelfde (en zelfs ergere) symptomen als nu: ik kon niets meer vastgrijpen met die hand. Ik bezocht, tegen mijn gewoonte in, nog eens een arts, die ook niet wist wat ik (letterlijk dan) aan de hand had, en die mij voor alle zekerheid antibiotica voorschreef! 
Ik heb zijn voorschrift nooit verzilverd: ik heb in de plaats daarvan “mijn” homeopathische korreltjes laten smelten onder mijn tong… En de volgende dag was ik verlost van mijn “knobbel”! En ik vroeg me toen af waarom ik even niet meer had geloofd in homeopathie en dus niet vroeger aan die korreltjes had gedacht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten