Vandaag kwamen er wel twee vrouwen van de gemeente langs: voor het opruimen van het snoeihout zal worden gezorgd, al moeten we nog wat geduld uitoefenen. En ervoor betalen natuurlijk (wij, autochtonen, krijgen al dat soort hulp immers niet gratis zoals veel van mijn vroegere allochtone cursisten). Geduld heb ik, en nog een klein beetje geld hebben we ook. Ik gelukkig dus! 
Want ik zag het ons echt niet zelf doen!
Nu nog een oplossing vinden voor dat opklapbed. Daar is echter nog tijd genoeg voor: omdat ons huis zo stoffig wordt van al dat boekengedoe heb ik de eerstkomende weken niemand uitgenodigd (de kleinkinderen en hun ouders uitgezonderd, maar voor ons zessen volstaat de leefkeuken ruimschoots).
Vandaag heeft Roger, ondanks weer een zware verkoudheid die ik hoop niet over te krijgen, nog boeken gerangschikt en verplaatst (ik vermoed dat hij niet voldoende vrije plaats had voorzien op elke plank om eventuele later teruggevonden of gekochte boeken te kunnen toevoegen, want hij moet telkens heel veel “verhuizen”).
Hij had geen zin in (hij is echt heel zwaar verkouden!), en “geen tijd voor” een wandeling. Mij kwam dat goed uit, want ik was vrij lang bezig met vertaalwerk. En Roger zal wel voldoende beweging hebben gekregen in de bibliotheek!
Mijn enige beweging bestond uit in huis rondlopen met de telefoon aan mijn oor (en ondertussen wat opruimen). Een paar oproepen gekregen inderdaad. En mij eigenlijk eraan geërgerd. Twee mensen vertelden me precies hetzelfde verhaal… Maar hoe ze het vertelden stond diametraal tegenover elkaar. Verschil in perceptie of leugens? Toevallig (ik heb het aan geen van de twee gezegd aan telefoon) wist ik precies waarover het ging en wist ik dus ook wie van de twee aan het fantaseren of aan het liegen was! 
Aan wie van de twee zou ik nu toch wel mijn vertrouwen mogen schenken? 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten