We gingen weer babysitten vandaag. Elena bleek heel moe te zijn na die halve woensdag school (hoe uitputtend zijn die hele dagen dan wel voor haar?) maar weigerde een dutje te doen. Tja, ze is nu een kleuter, redeneert ze. Maar ze beseft niet dat ze dan lastig wordt: voor het minste weent ze, ze klaagt geregeld dat ze moe is, ze wil ineens niets meer doen, alleen naar een filmpje kijken (en dan valt ze half in slaap, maar naar bed, nee hoor!) om daarna weer recht te springen en uitbundig te beginnen spelen. Het liefst rollenspelen, maar dat wisten we al. Dat was haar juf ook opgevallen in de klas (gisteren was het “ouderavond” op school).
Matthias ging wel dutten, at weer heel veel, was heel goed gezind, speelde met zijn bussen (Sinterklaas bracht er ook een bij zijn andere grootouders – de fixatie op bussen van onze kleintjes komt, denk ik, door het feit dat de echtgenoot van Lutti buschauffeur is), en vooral met het keukentje van Elena. Lutti vertelde ons al, toen we onze peuter gingen afhalen, dat niet alleen de meisjes, maar ook hij bijna constant aan het “koken” is sinds Sinterklaas dat kookvuurtje bracht bij de onthaalmoeder.
Ik kreeg deze middag achtereenvolgens drie berichten op mijn smartphone: vertaaljobs. Jawel hoor, ik waarschuw mijn klanten als ik niet beschikbaar ben! En toch dus…
Twee maal twee bladzijden tegen morgenochtend (die heb ik pas geleverd) en een twintigtal tegen maandag. Ik heb even geaarzeld: zou ik de job niet weigeren? Maar, langs de andere kant, het zijn zo dure tijden dat ik het geld wel kan gebruiken. Dus heb ik maar toegezegd.
Onmiddellijk na het avondeten (Elena had van tevoren gegeten en lag al te slapen, uiteraard nadat ik haar nog een verhaaltje had verteld), vroeg ik onze schoonzoon (onze dochter was gaan lesgeven) of hij het verder aankon met Matthias (die al gewassen en bedklaar was). Roger en ik vertrokken naar huis, waar ik die lange vertaling even bekeek voor ik aan die kortere begon. Ik heb bewust mijn ergernis bij de lange vertaling onderdrukt, maar nu de kortere zijn geleverd, laat ik die ergernis de vrije loop!
Lieve klanten, besef toch eens dat jullie me niet helpen met op voorhand een deel van de tekst te vertalen (en daarvoor een korting te eisen), tenzij jullie de nog te vertalen tekst in een afzonderlijk bestand sturen! Zoals jullie het nu soms doen (en deze keer weer dus) bezorgt de opdracht mij enorm veel extra werk; en de tijd die ik daaraan besteed, kan ik niet aanrekenen, vermits jullie me per regel betalen. Ik kan ook heel moeilijk gebruik maken van mijn vertaalgeheugen, want telkens die korte niet vertaalde stukjes daarnaar kopiëren en weer invoeren in de oorspronkelijke tekst vraagt veel te veel tijd! En, als het werk af is, moet ik nog nagaan wat ik zelf heb vertaald en wat niet: weer een puzzelwerk (ik weet wel hoe ik moet tewerk gaan, maar het vraagt allemaal enorm veel tijd).
Ik heb al heel veel spijt dat ik die job heb aangenomen! 20 bladzijden juridische tekst tegen maandag leek me een makkie, al hou ik het minste van dat soort vertalingen. Maar 20 bladzijden waarin al stukjes vertaald zijn (soms zelfs maar delen van zinnen, soms zelfs maar één woord in een zin) vind ik vreselijk!
Je knipt toch ook niet eerst stukjes uit je haar voor je naar de kapper gaat, of wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten