Terwijl ze op de speelplaats in mijn armen sprong, begon Elena net niet te wenen: haar knuffel Koewa had moeten thuisblijven deze ochtend. Ik gaf haar door aan Roger (mijn rug!) en beloofde haar dat, nadat we Matthias hadden afgehaald bij Lutti, we thuis eerst zouden Koewa zoeken en hem vragen hoe het met hem ging.
Weer vertelde Elena honderduit in de auto maar bleef ze vrij stil bij Lutti. Waar Matthias haar en ons enthousiast welkom wuifde.
“Thuis” begon Matthias onmiddellijk te spelen met zijn autootjes en zijn garage. Elena daarentegen wilde meteen naar Koewa zoeken (en ik moest helpen) nog voor ze haar jas had uitgetrokken. Ze riep al vanop de trap naar de living: ‘Koewa, Koewa!’.
Uiteraard vonden we die knuffel meteen: hij lag in de slaapkamer van Matthias!?
Ik moest wel even “Koewa” spelen (en Elena dus in zijn naam verzekeren dat “ik” een heel goede voormiddag had gehad – en herinnerde me Zeger die me als peuter zo vaak vroeg te “zeggen”, waarmee hij bedoelde “zijn knuffels tot leven brengen”).
Elena gelukkig dus, en ik kreeg tijd om te zorgen voor de broodmaaltijd: tafel afruimen, opnieuw dekken, koffie en thee zetten, vaatwasser leegmaken en weer vullen.
Elena liep rond met Koewa, ging haar poppen wakker maken die een beetje overal “aan het slapen waren” en Matthias probeerde ondertussen allerlei “nieuw” speelgoed uit. En “kookte” intensief op het keukentje van Elena, ontdekte daarna (maar dat was al tijdens ons middagmaal met onze dochter die was thuisgekomen) dat met speelgoedpannetjes op de vloer kloppen een voor hem aangenaam geluid voortbrengt (voor ons was dat veel minder aangenaam).
Net voor haar mama thuiskwam, zei Elena dat ze moe was. Na een kort verhaaltje vertrok ze meteen naar dromenland, en daar kwam ze pas van terug rond 16 uur.
Matthias, die tot dan nog niet was gaan slapen (hij was afwisselend nieuwsgierig naar al het voor hem nu beschikbare speelgoed en hangerig wegens wat koorts ten gevolge van een vaccinatie onlangs) en Elena aten hun vieruurtje (fruit).
Foto’s Roger
Ook deze avond heeft Elena opvallend veel gegeten. Matthias ook trouwens, ondanks zijn koorts, maar dat zijn we van hem gewend: hij is gewoon een goede eter!
Roger en ik reden uiteindelijk naar huis… Waar ik nog voor uren werk vond!
Is het verwonderlijk dat ik moe ben???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten