Ze werden rond 16 uur gebracht, aten meteen hun vieruurtje (Matthias keek heel geïntrigeerd rond; het was dan ook van december geleden: een eeuwigheid op zijn leeftijd) en namen rond 17 uur al wuivend en lachend afscheid van hun ouders. Daarna maakten ze nog een wandeling met ons. Onderweg begroetten we een paard en enkele honden, vertelden we over de winter, de lente, de zomer en Spanje. En zagen we een kasteel, maar “niet dat van Sinterklaas, want dat ligt in Spanje”.
Terwijl ik voor het avondmaal zorgde, speelden ze met opa. Elena at vrij goed, Matthias heel goed. Omdat Elena toch haar best had gedaan, kreeg ze nog een ijsje. En, een uurtje later, een fles, net zoals Matthias. Ze waren moe (Elena zei het zelf), dus werden ze klaargemaakt om naar bed te gaan. Nog twee verhaaltjes en we stopten ze in. En toen begon Matthias te huilen! Niet te bedaren!
Natuurlijk kon Elena op die manier niet inslapen… Ze begon te klagen. En naar haar mama te vragen. Vermoedelijk was het bij Matthias ook de vreemde omgeving die speelde, maar dat kan hij nog niet zeggen…
We brachten Matthias naar beneden, legden hem bij ons in zijn maxi cosy waar hij vrij meteen in slaap viel. Toen hoorden we via de babyfoon Elena op haar beurt huilen. Ze miste haar mama, zei ze mij.
Matthias werd voorzichtig naar zijn bed gedragen en Elena vergezelde ons naar de salon. Waar ze in de sofa naar een filmpje keek… En in slaap viel. We wachtten tot ze heel vast sliep om haar naar boven te dragen… Hopende dat we Matthias niet zouden wakker maken. Het is ons gelukt: om 21:40 uur liggen beiden eindelijk vredig te slapen in hun bedje. Hopelijk voor een vrij lange nacht! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten