Jarenlang heb ik me niet aangepast aan die zomertijd en ik weet eigenlijk niet waarom ik sinds enkele jaren mijn horloge wel gelijk zet. Omdat de mensen mij uitlachten? Ach, zoveel kan mij dat normaal niet schelen. Omdat ik vermoedde dat de overgang dan gemakkelijker zou zijn? Misschien.
Maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn: mijn innerlijke klok is helemaal in de war.
Vroeger, toen ik me niet aanpaste, wist ik dat als ik ergens om 10 uur moest zijn, dat het uur was dat andere mensen hanteerden maar dat het voor mij 9 uur was. Nu weet ik het niet meer.
Ik werd bijvoorbeeld gisteren wakker, naar mijn gevoel, om 8:30 uur. Onze kamer is vrij goed verduisterd en in mijn nog wat slaperige hoofd speelde dat het officieel misschien een uurtje vroeger was (ik wist dat er “iets was met de tijd”, maar sliep nog half en wist niet meer wat precies)! Even gaan plassen en in de badkamer zag ik dat op mijn horloge 9:30 uur stond aangeduid. En wij moesten ten laatste om 10 uur opstaan! En ik heb een slaapcyclus van drie kwartier: weer in slaap vallen (dat kan ik meestal waar en wanneer ik wil) was dus geen optie. Dus niet meer geslapen, en doodmoe (we zijn nachtraven en 8:30 uur is voor mij heel vroeg) begonnen aan de babysit-dag van gisteren.
Kom nu niet allemaal argumenteren dat je die jetlag ook meemaakt als je op reis gaat! Want dan kies je ervoor. Nu wordt het ons opgedrongen! Je wilt wat langer op een caféterras zitten in de zomer? Doe het dan! Je wilt wat vroeger (9 uur was vorige week immers nog 8 uur) beginnen werken? Doe het dan!
Ik weet het, niet overal kun je kiezen hoe laat je begint te werken… En dat was dus ook ons probleem gisteren! 
En het probleem van alle ouders en alle kinderen: een opgelegde tijd!
Gevolg: doodmoe vandaag! Dolce farniente dus! Bewust!
Onze enige bezigheid vandaag, buiten het noodzakelijke koken (lekker ouderwets én, denk ik toch, gezond: bakharing met uien!), was een aangenaam bezoekje aan de nicht Jeannine Leduc van Roger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten