Ik hou niet van Facebook, hield ik lange tijd vol. Te rommelig, te lastig, te tijdrovend, te dit en te dat.
Ik heb echter een heel nostalgische aard en toen mijn zus, mijn neven en nichten, mijn schoonzussen, onze kinderen, enkele vroegere collegae en vrienden een account bleken te hebben op Facebook surfte ik vaker naar die site.
Met het idee: wie van de vroegere vrienden zou ik daar kunnen ontmoeten. Ik vond er inderdaad enkele terug. Niet (bijvoorbeeld) mijn eerste “puberliefje”. Eigenlijk was hij niet mijn lief: we hadden alleen heel verliefd naar elkaar gekeken! Maar wat was ik toen verliefd op hem!
Wel mailde mijn zus me maanden geleden dat een van haar collegae de dochter was van een vroegere vriend van mij. Vriend die buiten mijn weten toen verliefd op mij zou zijn geweest (nu, ja, op die leeftijd word je snel verliefd; maar van die verliefdheid heb ik nooit iets geweten). Nu blijkt – mailde zus mij – dat Sam op Facebook bevriend is met die man (in mijn herinnering dus nog een adolescent)!
En dus was ik nog even op Facebook de laatste dagen! Geloof het of niet, maar ik heb daar “Robert” teruggevonden.
Hij heet niet echt zo, maar toen wij “trouwplannen” maakten, bijna 50 jaar geleden, beseften we niet dat ik beïnvloed was door mijn Franstalige vader en ik dat eerste echte lief van mij daarom een frans klinkende naam gaf; en dat we veel te jong waren om die plannen te maken (we hadden eigenlijk weinig gemeenschappelijk buiten die fysieke aantrekking)!
Maar het was wel “tof” een bericht terug te krijgen (via Facebook) van “mijn Robert” van vroeger!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten