Terwijl we naar onthaalmoeder Lutti reden, goot het.
Daar scheen de zon. Matthias kwam weer enthousiast op ons afgelopen, sprong in mijn armen en “vloog” daarna in die van Roger. Kraaiend van blijdschap.
“Thuis” wachtte onze dochter op ons. We aten (op het terras: het bleef schitterend weer), Matthias speelde een poosje en daarna (terwijl ik een oproep op mijn mobieltje beantwoordde) werd hij door zijn moeder naar bed gebracht. Kort daarna bracht Roger mij naar kinderkapper Annelies: ik zou eindelijk nog eens een stukje van mijn haar laten knippen.
Roger wachtte op mij en na nog geen half uur gingen we samen Elena van school halen. Ze had ons niet zien aankomen deze keer: zo druk was ze bezig het zand van de zandbak te analyseren. Toen Roger haar over de haren streek, keek ze wel om, maar in de verkeerde richting. En dan ineens, draaide ze haar hoofd naar ons en schoot in de lach. Ze sprong in mijn armen: ‘Ik dacht dat opa alleen mij kwam halen vandaag, oma. Jij was toch bij Annelies?’
‘Ja, (het was inderdaad niet echt zichtbaar aan mijn haar, precies daarom verkies ik een kinderkapper) maar ik ben al klaar, dus kwam ik mee jou afhalen’, antwoordde ik.
We deden een paar boodschappen voor het avondeten terwijl Elena druk vertelde over haar schooldag en een banaan at die ik meegebracht had.
Thuis vroeg ze meteen wat te drinken en wilde alleen nog naar een filmpje kijken. Ze leek heel moe en bleek dat inderdaad te zijn: tijdens het avondeten viel ze zowat in slaap aan tafel.
Matthias bleef slapen tot ongeveer 17 uur. Het moest natuurlijk lukken dat net toen ik hem hoorde wakker worden, ik een vrij belangrijke oproep (weer!) kreeg op mijn mobieltje. Roger was toen druk in gesprek met de net aangekomen vader van de kindjes (onder andere over het referendum in Schotland) en onze dochter maakte zich klaar om te gaan lesgeven. Net op dat moment rinkelde ook de vaste telefoon: het was even een chaos!
Toch geraakte onze dochter op tijd naar school, werd Matthias uit zijn bedje gehaald en kon hij nog een hele tijd spelen op het terras (terwijl hij op zijn beurt een grote banaan verorberde), geraakten we op tijd aan tafel waar Elena dus bijna omver viel van de slaap.
Na wat opruimen en het toilet van de kindjes (waar vooral hun papa voor zorgde) reden Roger en ik naar huis… Weer in de gietende regen!
En… Hier heb ik nog eten klaargemaakt voor morgen en overmorgen: het worden heel drukke dagen maar daar vertel ik volgende week meer over.
Ondertussen heeft Roger brood gebakken, deze keer zonder spelt (we hebben geen speltmeel meer in huis). Maar het resultaat geurt weer zo lekker!
Om de dag te eindigen, nog dit gelezen. Schrijnend!
Foto’s van vandaag volgen later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten