Elena werd nog eens om 6 uur wakker. Roger kon nog wat doorslapen, ik moest me weer met haar bezighouden. Rond 7:45 uur zijn we alle drie opgestaan. Er waren nog pannenkoeken: Elena at er een als ontbijt (met heel veel suiker), met een beker melk die ze niet volledig opdronk. Fruit wilde ze weer niet, wel een sneetje hesp – zonder brood.
We speelden, we vertelden, en rond 10 uur vroeg ze een koekje. Het fruit dat ik voorstelde, sloeg ze af: ze moest absoluut een koekje hebben.
‘s Middags at ze een een dik bord soep met balletjes, daarna wilde ze weer een sojapudding die ze niet volledig opat. En dan leek ze moe. Ze werd hangerig, wilde naar filmpjes kijken, ging soms even in de sofa liggen, eiste mijn schoot op, werd dan weer eventjes heel levendig om een half uur later voor mijn pc te gaan zitten met haar duim in haar mond en haar knuffel “Koewa” dicht bij haar. Ik heb herhaaldelijk gezegd dat ze echt even mocht slapen, ze wilde niet.
Rond 14:30 uur stelde ik voor naar Ikea te rijden. Om te wandelen was het immers veel te koud en leek Elena me veel te moe. Ik hoopte dat ze onderweg (een klein halfuur rijden) in slaap zou vallen en in de winkel zouden we wel een leenbuggy gebruiken. En… ze zou een speeltje mogen kiezen voor haar en voor Matthias.
Ze viel in de auto inderdaad meteen in slaap (en ik ook bijna).
Het was heel druk bij Ikea, zo druk dat Roger achteraf zei: ‘Het zal lang duren voor we hier terugkomen!’
Elena echter genoot van de decors, herkende sommige speeltjes die ze al heeft, soms door Sinterklaas gebracht– en ik zag haar grijze celletjes werken!
Ze koos een knuffel (zij en ik wisten niet precies of het een elfje of een fee was, die knuffel: thuis hebben Roger en zij ernaar gegoogeld en nog zijn we er niet uit). Voor Matthias koos ze een set van 10 vingerpopjes. Waar ze uiteraard ook al wilde mee spelen toen we terug thuis waren.
Maar eerst gingen we iets drinken bij Ikea: koffie voor Roger, thee voor mij en mineraalwater voor Elena (ze wilde niets anders). Ik zorgde er wel voor dat ze niet opmerkte dat je daar ook gebak en andere zoetigheden kunt krijgen: ze eet al zo zoet. Ik had 4 Parovita-beschuitjes bij en een banaan. De beschuitjes at ze allemaal met veel smaak op, de banaan weigerde ze.
In het terug naar huis rijden, was Elena de hele tijd aan het praten tegen de nieuwe knuffel. Ze fantaseerde duidelijk dat ze dat wezentje had gered uit een zeer saai “winkelbestaan”. Terwijl ik stilletjes genoot van wat ze allemaal vertelde (dat meisje heeft enorm veel fantasie en een heel grote woordenschat), viel ik toch weer even in slaap (ik ben dan ook heel moe)!
Thuis wilde ze alleen water drinken; een beker melk of chocomelk, fruit of een beschuit sloeg ze allemaal af. Alleen een stukje kaas wilde ze.
Ik begon het avondmaal klaar te maken terwijl Elena speelde met de poppen, met haar nieuwe knuffel aan wie ze “haar kasteel” (lees “ons huis”
) toonde.
En… met de vingerpopjes (tja, ze dacht blijkbaar niet alleen aan Matthias toen ze die “kocht” – want zo vertelde ze het aan haar mama die deze avond belde: ‘Ik heb een elfje gekocht en… Oma, hoe noem je dat weer, al die diertjes? Ha ja, vingerpopjes, voor Matthias… Maar natuurlijk zullen we daar samen mee spelen hé!’)
We aten spinaziestamppot en Roger bakte daar eitjes bij. Elena vond het lekker en at goed maar weer weigerde ze melk, sojapudding of fruit. Ik sprak niet over een ijsje als dessert en zij vroeg er niet naar.
Nu slaapt Elena, na nog een laatste verhaaltje en een filmpje over Assepoester. ‘Zie je wel, oma,’ zei ze, ‘een fee en een elfje zijn hetzelfde: de goede fee van Assepoester kan ook vliegen!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten