Vandaag een licht vakantiegevoel tijdens het babysitten

Dat kwam deels door het bijna lenteweer dat ons toeliet veel buiten te spelen maar toch vooral doordat onze dochter na de middag niet meer bleek te moeten werken. We wandelden na het eten allemaal samen naar de bibliotheek waar Elena en Matthias elk twee boeken mochten uitlenen. Kiezen bleek moeilijk. Met elk boek dat ik ze aanraadde gingen ze zich even gezellig vleien op de immense “zitkussens” die er ter beschikking van de kinderen liggen.

 Foto’s Roger

Uiteindelijk ontleenden we (onder andere) een boekje over goochelen (Elena, die vandaag een “bloemenfee” was, vond de eerste goocheltruc die we na het avondeten uitvoerden eigenlijk “getover”).

In het teruggaan kwamen we langs de speeltuin, speelden we daar een dik halfuur en trokken dan naar huis waar ik na het vieruurtje (genuttigd op het terras) samen met onze dochter begon te koken. Elena hielp ons champignons voor de spaghettisaus schoon te maken, en ze deed dat opvallend goed en heel zorgvuldig!

Voor het avondeten werd er nog lang in de tuin gespeeld maar vrij kort na het avondmaal vertrokken Roger en ik al naar huis. Waar het vakantiegevoel ineens verdween: ik moest immers nog een wasmachine laten draaien, de vorige was opplooien, etc.

Nany had me vorige maandag voor elk van de kleinkinderen  drie “surprise-eitjes” meegegeven. En dat heeft de kleintjes beziggehouden: ze wisten dat in een van de drie eitjes de “superprijs” was verborgen (voor Elena een nepjuweeltje; voor Matthias, die de superprijs niet heeft gevonden omdat hij, in tegenstelling tot Elena, maar twee eitjes heeft verorberd, weet ik nog niet wat het geworden is). Elena vooral was te vinden om zoveel mogelijk van die snoep te eten om zo snel mogelijk iets “echt leuks” erin te vinden.

Ik begrijp ze heel goed: dat is spannend! Maar wat ik niet begrijp, is dat voedselfabrikanten op die manier kinderen aanzetten tot snoepen! Afijn, ik begrijp het natuurlijk wel… Maar vind het erg!

Wat hebben onze kinderen (ik bedoel onze eigen kinderen, die van Roger en mij dus) toch veel gemist: zij hebben, meen ik me te herinneren, nooit van die surprise-eitjes gekregen. Of werkt mijn geheugen niet goed, “kindjes” van ons? Zeg het met dan eens!