zaterdag 11 juli 2015

Mijn moeder Nany heeft zich bezeerd

‘Ik zou moeten beginnen schoonmaken’, zei ik tijdens onze brunch. ‘Toch niet op een zaterdag,’ antwoordde Roger, ‘ik wilde eigenlijk naar Sint-Truiden’.

Ik gaf hem gelijk, we reden naar Sint-Truiden waar ik me tot doel stelde kurkuma te kopen in een van de Indische winkeltjes. Ik weet het, ze verkopen dat ook in grootwarenhuizen maar daar zijn de potjes zo klein dat we ze op enkele dagen leegmaken. De enkele Indische winkels (gerund door Sikhs) waren echter gesloten, hoewel ze normaal gezien open zijn op zaterdag. Een Sikhfeest?

Wij dus onverrichte zake terug naar de auto via de heel drukke winkelstraten (druk omwille van de julikoopjes?). Een apothekersthermometer gaf 30°C aan maar zelf had ik de indruk dat het slechts iets warmer was dan 28°C. Aangenaam dus en, hoewel ik niet echt hou van “winkelen”, was ik blij dat Roger meer dan een uur beweging heeft gekregen.

Voor ik aan de bereiding van het avondeten begon, beantwoordde ik enkele mails (onder andere van Christiane Henry over een afspraak heel binnenkort, waar ik echt naar uitkijk) en belde ik naar Nany.

Die heb ik blijkbaar uit haar luie stoel gehaald en ze verzwikte haar voet terwijl ze naar de telefoon liep. Ze leek veel pijn te hebben: ik raadde haar aan, als het niet overging, even naar mijn zus Bie te bellen.

We aten (voor mij gazpacho, voor Roger een rest soep, gevolgd door speltpasta – heel weinig – met courgette, pesto, gerookte zalm en geraspte kaas) en, na mijn uurtje lectuur in de relax (uiteraard met bittere chocolade smeltend op mijn tong), beantwoordde ik de brief van mijn Matadivriendin die geen computer heeft. Vermits we elkaar ongeveer om de maand schrijven en je natuurlijk ook moet antwoorden op items van jouw correspondent, vergde dat een dik uur werk.

Daarna kreeg ik een mail van zus Bie die naar Nany was gereden: Nany blijft pijn hebben en zus vermoedt dat er een botje is gebarsten. Ze houdt het in de gaten. En… Ik voel me dan weer zo schuldig. Van hieruit kan ik immers niet zo maar eventjes bij Nany langsgaan!

Nu, we hadden het erover aan telefoon, Nany en ik: in de Verenigde Staten wonen de meeste gezinsleden nog veel verder van elkaar vandaan. Dat hebben Roger en ik wel opgemerkt toen we op bezoek waren bij Joyce!

Het is nu bijna 24 uur. Eigenlijk wilde ik deze avond nog kijken naar een aflevering van Star Trek en voor de boekhouding van de KVLS zorgen. Star Trek zal misschien nog net lukken, de KVLS moet wachten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten