Deze dag verliep ongeveer zoals die van gisteren, behalve dat de kindjes me deze keer rustig lieten vertalen na het ontbijt (er was weer werk binnengekomen én zij vonden dat het uitgelezen moment om naar een filmpje te kijken. ‘Thuis kijken we ook twee keer naar een filmpje’, aldus Elena) en dat we na de middag op aanvraag van Elena nog eens naar dat “cafeetje met de vissen” gingen (ze bedoelde het tuinterras van Stephane Malais in Heks): ‘Dat is geen cafeetje waar kinderen moeten stilzitten hé, oma? Dat vind ik leuk’.
Het was prachtig weer: de kleintjes kregen weer een ijsje met aardbeien dat ze niet helemaal op kregen, speelden heel druk en vielen zowaar in slaap in het terug naar huis rijden.
Thuis wilden ze (begrijpelijk) geen vieruurtje maar wel nog even voort dutten in bed. Ze sliepen vrij lang: we moesten ze wakker maken voor het avondeten dat ze verorberden (weer soep en daarna broccolipuree en zalm). Daarna werd er nog lang gespeeld met de poppen, de auto’s, rollenspelletjes enzovoort. Rond 19:45 uur vroegen ze weer naar een filmpje (over treinen voor Matthias, Assepoester voor Elena) en toen ik om 20:30 uur merkte dat ze begonnen in hun ogen te wrijven, brachten we ze naar boven voor hun toilet en een verhaaltje. Rond 21 uur (‘Is het echt zo laat?’ vroeg Elena) lagen ze in bed (Elena weer in het bedje met spijlen).
Maar dan! Een kwartier later horen we Elena heel luid ‘Oma’ roepen. Roger en ik gaan naar boven. Ze is een beetje bang: zouden er geen boeven kunnen binnendringen? Of wilde dieren? Komen de schapen nooit meer binnen? (Elena weet dat het schaap Pamfiel door Roger met de fles is grootgebracht en in het begin dus geregeld onze keuken binnenwandelde). We stellen haar gerust maar toch vindt ze het veiliger in een van de twee grote bedden te worden gelegd, naast Matthias. Roger zorgt daarvoor. We geven de kindjes een zoen en wensen ze welterusten. Een kwartier later weer gehuil (nadat we ze eerst druk hoorden praten). Roger gaat kijken: ze hadden elk een boek bij zich, om in te “lezen” als ze morgen te vroeg zouden wakker worden, en een van de boeken is tussen de twee bedden terechtgekomen.
Het is nu 22:15 uur en eindelijk is alles stil daarboven. Hopelijk worden ze dus niet te vroeg wakker morgen!
O ja, nog een schattige anekdote: we waren vandaag even tot in de schapenwei gewandeld en Matthias had zich geneteld. Ik verzorgde hem in de keuken met Aloë Vera (wat onmiddellijk hielp) en hij zei, met een liefkozing: ‘Dank u, lieve oma!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten