Matthias slaapt eindelijk! We durven hem echter niet meteen naar bed te brengen: toen ik de tablet van hem weghaalde, werd hij even half wakker en greep met zijn ene arm in het niets dat nu de plaats inneemt van de tablet. “Niets” dat ik meteen opvulde met “Pook”, zijn knuffel in de vorm van een blauw spook. Dat leek te helpen maar we zijn bang dat we hem zullen wakker maken als hij nu naar boven wordt gedragen. We hebben dus afgesproken dat Roger dat doet als we zelf gaan slapen… En dat ik in de “kinderkamer”, naast Matthias slaap (Liefke, ik ga je wel missen!).
Maar ik wilde het over de taal van de “kindjes” hebben.
Het is echt opvallend hoe goed Elena spreekt en hoeveel belang ze hecht aan taal. Zo vroeg ze mij vandaag onder andere, in verband met die vertaling waar ik mee bezig was (en dat is letterlijk): ‘Oma, hoe komt het dat jij thuis werkt maar nooit naar buiten gaat (hier aarzelde ze even om de juiste woorden te vinden, ze bedoelde uiteraard “buitenhuis werken”) om te werken?’
En toen ik probeerde uit te leggen wat vertalen inhoudt: ‘Ik begrijp dat niet zo goed’.
Ander voorbeeld; op een ander moment vroeg ze: ‘Hoe noemt dit? O, sorry, hoe heet dit?’. Of nog: ‘ Je zei dat ik misschien teleurgesteld ben. Wat betekent “teleurgesteld”?’
Zij is dus opvallend bezig met taal. Matthias duidelijk minder.
Maar toen ze allebei om beurten dokter en verpleegkundige waren vandaag (spelletjes dus) viel mij iets anders op. Zij was mij (als patiënt) constant met taal aan het geruststellen en zei (weer letterlijk): ‘Nee, je hebt geen koorts; jawel, jouw wonde gaat snel genezen maar je moet wel 1 nacht in het ziekenhuis blijven slapen, oké?’ terwijl toen Matthias dokter was, ik niets van dat alles mocht horen maar wel mocht voelen hoezeer hij van zijn “patiënten” houdt. Hij stelde me niet gerust met woorden maar met strelingen, kusjes en af en toe een ‘Oma, o, oma toch’!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten