We zouden Elena en Matthias om 15:30 uur afhalen aan de school.
‘Als we nu eens ruim een uur vroeger dan gewoonlijk vertrokken,’ stelde ik voor aan Roger, ‘dan konden we eerst een wandeling maken in de buurt van de Abdij van het Park die we zo veranderd vonden op 1 november’.
Roger vond dat een goed idee en we vertrokken om 13:30 uur, eerst naar het “huis van Elena en Matthias” waar ik de zalm, die we bijhadden voor deze avond, in de koelkast legde.
Helaas, er was zoveel verkeer onderweg dat we daar pas om 14:30 uur aankwamen terwijl we er normaal “slechts” drie kwartier over doen.
Daarna wilde Roger nog LPG tanken. Het dichtstbijzijnde tankstation was ergens in Heverlee, vlak bij zijn vroeger ouderlijk huis (na zijn kinderjaren in Kerniel). En onderweg weer files: we kwamen daar pas aan om 14:40 uur. Nadat we getankt hadden, beseften we uiteraard dat er geen tijd overbleef om naar de Abdij te rijden, laat staan om even bij een van Rogers zussen, die in die buurt wonen, binnen te springen. We wandelden dus een dik kwartier in de buurt rond terwijl Roger mij vertelde over zijn puberjaren aldaar.
Daarna ging het naar de school. Weer files overal, zodat we tien minuten na de bel aankwamen (ik had wel even naar de school gebeld om te waarschuwen dat we laat zouden zijn).
Elena en Matthias stonden ons op te wachten en vertelden meteen overvloedig en enthousiast over het bezoek van Sinterklaas in hun klas.
De bedoeling was meteen naar de materniteit verder te rijden maar Elena moest dringend naar toilet en wilde dat gevoeg alleen thuis doen, dus wij eerst weer naar “thuis”.
Vermits we nu toch daar waren, en terwijl we wachtten op Elena, even Matthias aangepord om zelf ook op het potje te gaan zitten, maar dat was absoluut niet nodig, verzekerde hij ons. En inderdaad, hij heeft het deze keer niet in zijn broek gedaan deze avond, waarvoor hij uitbundig gefeliciteerd werd.
Rond 16 uur reden we eindelijk naar Eva en haar ouders. De kindjes waren super enthousiast en vol verwachtingen. Ze maakten wel even ruzie onderweg: ‘Ik ben een kleuter en Eva is een baby’, legde Matthias uit. ‘Ik ben ook een kleuter maar wel groter dan jij’, antwoordde Elena. ‘Nee, ik ben een kleuter, jij niet!’ maakte Matthias zich boos. ‘Jawel, ik ben wel een kleuter’, maakte Elena zich nog bozer. Het werd een welletjes-nietjesspel tot aan de materniteit en Roger en ik lachten stiekem naar elkaar.
Toen we van de parking naar de kraamkliniek liepen, hoorde ik ‘mama’ roepen en zag Hendrik die er ook net aankwam, met een schattige knuffel voor zijn petekind en een cadeautje van Sam. Samen gingen we naar de kamer van onze dochter, waar Elena zich deze keer heel blij toonde met haar (slapend) zusje.
Wij hoorden dat we gisteren net de andere peter van Eva, Zeger, hadden gemist, dat haar meter (haar tante Hilde) nog deze avond zou komen. We bewonderden de lieve grappige knuffel die Zeger had meegebracht, Elena en Matthias praatten tegen hun (nog steeds slapende) zusje, we dronken een glaasje bubbels, Hendrik keek vol ontroering naar zijn petekind en Roger en hij hadden het over de pc van Roger die de laatste tijd rare kuren heeft.
Rond 18 uur, terwijl Eva nog steeds sliep, voerden Roger en ik Hendrik naar het station van Leuven en reden wij daarna naar “huis” om voor het avondeten te zorgen.
Weer files onderweg! Ik wist niet dat Leuven zo druk was geworden. We waren pas “thuis” rond 18:30 uur en gingen aan tafel iets na 19 uur (de kindjes en hun papa waren net thuisgekomen).
Vlak na het eten vertrok onze schoonzoon terug naar de materniteit en na nog een filmpje te hebben bekeken, moesten de kindjes (duidelijk tegen hun zin) aan hun avondtoilet beginnen.
Ik weet niet wat Elena toen ineens bezielde. Ze wilde niet gewassen worden, wilde haar tanden niet zelf poetsen, ze huilde, riep, tierde, stampte, sloeg om zich heen (en ook één keer raak tegen Matthias die begon te huilen), stootte mij weg als ik uitleg vroeg over haar gedrag, wilde zelfs van colère haar brillendoos op de grond smijten, bedacht zich blijkbaar (haar bril zat al in die doos) en legde de doos voorzichtig maar met een duidelijke smak neer op de vloer. Daarna leek ze te bedaren, maar… ze riep nog even dat ze haar mama wilde. En bij mij ging er een lichtje branden: ik herkende mezelf. Als kind kon ik ook zo tekeer gaan als mijn gevoelens onbegrepen bleken.
Ineens werd ze weer heel rustig, we spraken met Matthias af welk verhaaltje ik zou voorlezen, ik las voor maar werd constant onderbroken door Matthias en Elena die me van alles te vertellen hadden (vooral over Sinterklaas) en te vragen hadden (vooral over hoe het verder zou gaan met Eva, en, wat Elena betreft, of alles wel goed gesloten was zodat er geen dieven konden binnendringen, en of het waar is dat dieven ook soms de kop van mensen afsnijden!
).
Ik heb haar gerustgesteld, de babyprinses die ze nu weer was in haar fantasie (jaja, volgens mij is dat het probleem: Elena was al heel jong heel zelfbewust, ze beseft dat ze de aandacht van haar ouders nog met iemand anders zal moeten delen en dus fantaseerde ze dat ze zelf de “kleinste” is) in bed gelegd (letterlijk hé, zij als “baby” kon niet zelf onder de deken kruipen – en mijn rug heeft dat gevoeld), Matthias, die me al had gezegd dat hij toch zo moe was, ook welterusten gezoend.
Ik was nog niet in de living of Elena riep mij terug: ‘Oma, je bent toch zeker dat alles goed gesloten is hé?’
Ik stelde haar nog eens gerust en zei: ‘Ga nu slapen, babyprinses, want seffens komt jouw papa thuis en die zal niet content zijn als hij merkt dat je nog niet slaapt’.
En toen viel ze vrij onmiddellijk in slaap na een samenzweerderige glimlach. Schattige (en gemakkelijkere) Matthias sliep toen al heel vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten