De gruwel komt steeds dichterbij

Tijdens onze brunch zat ik gezellig een papieren brief van mijn Matadi-vriendin zonder computer te lezen. Ze had het onder andere over de aanslag van 13 november in Parijs en over het feit dat, hoewel ze ooit een aanslag in Brussel verwacht ('Al die maatregelen dienen om de bevolking te sussen maar nuttig en doeltreffend zijn ze niet: die soldaten zijn onmachtig tegenover een terrorist die zichzelf opblaast', schrijft ze) zij in die stad gewoon de metro blijft nemen, boodschappen doen enzovoort.

En dan zet Roger de radio aan om naar het nieuws te luisteren en horen we over de aanslagen in Brussel. Vreselijk!

Het viel me wel op dat ik eerst heel egoïstisch aan mijn eigen familie en vrienden dacht en me opgelucht voelde omdat geen van onze kinderen in die stad werkt (Hendrik heeft er wel een tijdje gewerkt), dat niemand die ik ken vandaag op reis zou vertrekken, dat een andere vriendin uit Brussel me nog een mail had gestuurd na het tijdstip van de aanslagen en dat de vriendin zonder computer op dat uur zeker nog niet in de metro zat.

Uiteraard ging het de hele dag over niets anders op de radio (tv hebben we niet gekeken) zodanig dat we die na een poosje gewoon hebben uitgezet en dat we toch maar onze dagelijkse wandeling zijn gaan maken.

We reden nog eens naar Bevingen waar we hetzelfde bos als vorig jaar in liepen. Weer zagen we tussen de kale takken die spookpaviljoenen en deze keer ontdekten we zelfs een vervallen kasteel dat volgens Roger ook het leger heeft toebehoord.

Foto's Roger

Toen we thuiskwamen, las ik in de kranten dat IS de aanslagen had opgeëist, wat niemand verwondert, vermoed ik.