maandag 12 december 2016

Ik kan het blijkbaar niet laten

Vriendin Tine  (die een deel van mijn eerste boek heeft gepubliceerd op haar website over Congo, zie link hierboven) vertelde me in een mail dat het boek "Ik was jong en leefde in Congo" in het Frans wordt vertaald... en dat de auteur elke medewerker zijn vertaalde tekst opstuurde om na te lezen.
Tine, wier mama haar getuigenis is opgenomen in dat boek, kreeg er twee dagen voor en klaagde, want al in de eerste zin had ze twee fouten gevonden. Of ik eens wilde kijken.

Helaas, eerst moesten we naar Sint-Truiden: controle bij de cardioloog voor Roger. Alles bleek in orde.
En ik merkte op dat er waarschijnlijk weer personeelsleden zijn ontslagen: alles wordt nog meer geautomatiseerd in dat ziekenhuis.

Thuis kreeg Roger een telefoontje van zijn vriend uit Herzele. Als die twee met elkaar spreken, wordt het altijd een lang gesprek en dus wachtte ik geduldig het einde ervan af voor ik restjes van gisteren opwarmde voor ons avondmaal.

Ondertussen bekeek ik de tekst die Tine me had gestuurd en heb ik die (acht bladzijden) snel overlopen en de flagrantste fouten eruit gehaald.

Tijdens ons avondmaal vertelde ik aan Roger waar ik mee bezig was tijdens zijn telefoongesprek... en vroeg ik me af hoe de auteur van dat boek kon zorgen dat de Franse versie zonder fouten kan verschijnen: ikzelf kwam in die 8 bladzijden immers meer dan 20 fouten tegen... maar tegelijkertijd merkte ik op dat de vertaler een vrij brede Franse woordenschat hanteert.
'Dat is toch niet te doen,' zei Roger, 'jij gaat toch niet gratis heel dat boek nalezen?'

En... dan besefte ik dat ik weer heel dom was geweest. Waarschijnlijk doet de uitgever voor de publicatie immers nog een beroep op een redacteur en die zijn job was ik deze avond gratis aan het overnemen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten