Ik maakte me toch een beetje zorgen om mijn moeder Nany en probeerde haar vandaag dus nog op te bellen tussen allerlei andere bezigheden (onder andere voor de werkgroep WOI) door. Ze was deze ochtend noch deze middag te bereiken op haar vaste telefoon (en naar elkaars mobieltje bellen we, volgens een soort stilzwijgend akkoord, enkel als het echt nodig is).
Deze avond, tussen onze uitgebreide boodschappen en het koken, nam ze eindelijk op. Ze vertelde uitbundig over haar vele contacten die haar een drukke zondag en maandag hadden bezorgd.
En ze klonk veel opgewekter dan vorige zaterdag. Sociale contacten fungeren duidelijk als een medicijn voor haar! 😉
Ik vraag me dikwijls af hoe haar leven zou zijn verlopen als mijn vader was blijven leven. Hijzelf apprecieerde immers maar enkele contacten en kon echt genieten van het "alleen zijn".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten