Vandaag "onze" zieke bezocht. Haar gezicht klaarde op en ze lachte heel breed toen ze ons zag binnenkomen; en ze omhelsde ons vol enthousiasme. Maar dan probeerde ze iets te zeggen dat ik niet begreep. Ze lachte even heel fel (met haar vergeefse pogingen?) maar begon daarna te wenen en greep mijn hand nog steviger vast. Ik had de indruk dat ze probeerde me zaken duidelijk te maken met haar mimiek maar over het algemeen was de communicatie zo moeilijk - eigenlijk zelfs onmogelijk - dat ik me weer hopeloos machteloos voelde.
Toen we haar verlieten, wuifde ze ons uitbundig uit en wierp ze ons al lachend handkusjes. Ik heb dus wel de indruk dat ze blij was met ons bezoek.
Omdat ik wist dat Edith, de voorzitster van de KVLS, zich op datzelfde ogenblik in hetzelfde revalidatiecentrum bevond, zochten we haar even op maar we vonden haar niet.
Thuis beantwoordde ik onder andere een mail van Lieven, over reizen naar Congo en Matadi. Ik heb hem aangeraden de URL ook naar Yves te mailen. Voor ons is zulke reis immers veel, veel te duur!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten