Naar Turkije

13 juni 2005, maandag morgen, heel vroeg

Zondagnacht stond de taxi er al om 3 uur ’s morgens (Zeger had het opgemerkt – vlak nadat hij en ik samen naar een film hadden gekeken). Terwijl hij ons uitwuifde, voelde ik weer een soort weemoed. Ik liet die grote jongen immers achter en nu moest hij met zijn fietsje naar het station van Borgworm trappen deze avond.

Om iets over 4 waren we in Zaventem en om halfzeven vertrok het vliegtuig. Na nog geen drie uur en half landden we vlakbij Bodrum. Onze gids stond ons op te wachten.
Hij heet Hakam en spreekt heel goed Nederlands, al verwart hij wel ‘de’ en ‘het’.
Hij had een ‘verrassing’: in plaats van de geplande strandrust, zouden we naar Efese rijden(wat op het programma van morgen stond) met een lunchstop in Selçuk, en na ons bezoek aan de ruïnestad overnachten in hotel West te Kusadasi.

Grotere kaart weergeven
Ik panikeerde een beetje: we hadden morgenmiddag met Elvira en Strobi afgesproken in Efese. Ik heb gsmst, verschillende keren: kreeg geen antwoord.
Enfin, ik zou dan maar bellen vanuit het hotel (ze logeren ook in Kushadase - zo spreek je het uit).

De rit naar Selçuk ging door een bergachtig landschap waarvan Roger en ik meteen vonden dat het ons aan Spanje deed denken.
Lekker middagmaal, voor 15 euro die echter niet in de prijs bleken begrepen: slaatjes, kaasbroodje, kebab, kip en safraanrijst. Appel of zoetigheid als dessert.

Efese is indrukwekkend.

(foto Roger)

Maar het ‘huisje’ van Maria leek me een heel huis te zijn geweest. Ik had het kleiner verwacht.
Ongelooflijk hoeveel toeristen. En hoeveel winkeltjes enz waarvan de verkopers ons achternaliepen met hun souvenirs. Toerisme!
Het was warm maar dankzij een koele bries goed te verdragen.

Daarna naar het hotel. Zagen in het voorbijrijden het hotel waar Elvira en Strobi logeren. Hebben ze proberen te bellen vanuit ons hotel, tevergeefs. De telefoniste wist niet over wie we het hadden. Nog een SMS gestuurd, maar ze antwoorden niet en ik maak me natuurlijk zorgen. Straks staan ze op ons te wachten in Efese.

Na een vrij uitgebreid buffet bestelden we nog een fles wijn (duur:13 YTL) die we in de bar aan het zwembad opdronken. Kregen er het gezelschap van twee jonge hotelbedienden (een jongen en een meisje). Werkstudenten. Ze vertelden over hun leven enz. De jongen, 22 jaar, vertelde zelfs over zijn liefdesverdriet en leek verwonderd toen ik vertelde dat ons Turks buurmeisje Nafilè destijds op 15 jaar uitgehuwelijkt werd. In Turkije zelf is dat absoluut niet meer de gewoonte, beweerde hij. Hij en het meisje gaven ons hun e-mailadres.
Ik zal ze mailen zodra we weer thuis zijn.

Deze nacht veel blaffende honden gehoord. Om vijf uur wakker geworden door de Muezzin. Oproep tot het gebed dus.

We slapen met ons tweeën in een driepersoonsslaapkamer die normaal 100 euro zou kosten. De bedden zijn nogal kort.
Kusadasi (Kushadase uitgesproken, onder de s staat immers het tekentje dat je er een sh moet van maken, en de laatste i is zonder punt, wordt dus als een doffe e uitgesproken) is een en al beton. Hakam vertelde ons: vroeger kregen de zonen de rijkste en vruchtbaarste gronden in erfenis, de dochters de gronden die niets opbrachten. En dus de terreinen aan zee. En toen kwam het toerisme en die laatste gronden bleken plotseling het meeste op te brengen. Ineens waren al die vrouwen rijk!


13 juni 2005, later

Vertrokken om 8 uur 30.
Het landschap werd vruchtbaarder (veel vijgenbomen) en daarna weer dor en droog. Zelfs de huizen lijken op die in Aragon.
We zien wel iets raars: op elk dak staat een vat, geflankeerd door zonnepanelen. Roger denkt dat het dient om warm water te winnen en Hakam bevestigt dit.
(Foto Roger)
Bezoek aan Laodikea. Dit blijkt weer een ‘verrassing’ van onze gids. En inderdaad, als vergelijking met Efese kan het tellen. Dit zijn niet heropgebouwde ruines van een Grieks-Romeinse stad. Er zijn twee theaters: één rond en één ovaal. Althans, Hakam noemt ze allebei ‘theater’, al denkt Roger dat de ovale ruimte eerder een stadion was.

We rijden verder en komen langs Denizli. Hakam vertelt dat hier katoen wordt bewerkt en dat hier vroeger hanengevechten werden gehouden. Zitten we misschien weer in Limburg?

Grotere kaart weergeven

En dan Pamukale. De bekende kalkterrassen. Het is inderdaad prachtig. Maar al die toeristen! Ik krijg het gevoel dat ik een schoolreis aan het maken ben. Toeristencars en nog eens toeristencars komen aan, en ook Moslimvrouwen, gesluierd, en iedereen doet zijn schoenen uit en wandelt even door dat kalkwater. Roger en ik doen weer eens niet mee. Roger fotografeert (en hier ga ik even op de uitkijk: ik heb voor hem een van de mooiste plekken om kiekjes te nemen gevonden).

(Foto Roger)

Maar Pamukale is meer: er is Hierapolis (half weer opgebouwd, houdt echt het midden tussen Efese en Laodikea) en de necropolis (sarcofagen, tumuli, kruiken)
De gids vertelt ons dat ‘mensen uit de lagere klasse’ in die kruiken begraven werden.

Er is ook een prachtig amfitheater in Hierapolis. Bijna had ik het niet gezien. Sylvie en haar moeder (leden van onze groep) vertelden me dat ze ‘tot boven’ waren gegaan. En Roger leek dat ook een goed idee te vinden. Nu, ik dacht echt dat ze tot op de top van een van de bergen waren geraakt en zei tegen Roger dat ik dat niet zou halen in die hitte. Maar Roger had gelijk: ze bedoelden dat theater, en vandaar had je een prachig zicht. Daar wemelde het ook niet meer van de toeristen..

We zitten in een hotel in Denizli. We wilden de airconditioning opzetten, maar deze bleek te lekken, vlak boven het bed. Dus maar uitgeschakeld. Dan gaan eten. Uitgebreid buffet. Echter als vlees enkel kip. En Roger lust geen kip.
En na het eten wilden we naar onze kamer, maar de sleutel brak in het slot. Terwijl daaraan werd verholpen, kregen we koffie of thee aangeboden in de openluchtbar, waar we naar buikdansen en rijdansen hebben gekeken. Nadat de buikdanseres haar kunsten heeft getoond, vraagt ze enkele mannen uit het publiek. Die moeten haar dan nabootsen en maken zich, vind ik, hopeloos belachelijk. Roger werd ook gevraagd maar was zo wijs te weigeren. Daarna worden er enkele meisjes gevraagd. De meesten doen het niet zo slecht, maar het blijft toch zichzelf in spektakel geven.

Deze morgen heeft Elvira eindelijk geantwoord op mijn SMSen. Ze bleek te denken dat we nog in Kusadasi waren... Dus heb ik snel geantwoord. En ik voelde me gerustgesteld want ik zat er echt mee in dat zij en Strobi misschien op ons zouden staan wachten in Efeze.

Het was heel warm vandaag. Maar gelukkig blies er een verkoelend briesje.

Deze avond heeft Roger een fles wijn (en een kurkentrekker) gekocht in een winkeltje. Niet echt goedkoop, maar toch minder duur dan de wijn van het hotel. In feite mag je geen etenswaren of drank mee het hotel binnenbrengen, dus onze fles werd goed verborgen onder meer onschuldige aankopen.

Blijkt dat ik tandpasta met munt bij me heb. Probleem! Flossen en met water poetsen?


14 juni 2005, dinsdag

Deze nacht heel slecht geslapen: muggen, te warm, lawaai, en rond vijf uur de muezzin.
Om 7 uur vertrek na ontbijtbuffet. Beetje geslapen tijdens de rit. Om 8 uur 17 word ik weer wakker en zie een uitgestrekte hoogvlakte met oude dorpjes. De huisjes en stalletjes zijn meestal omringd door lage muurtjes. Het is een zeer dorre vlakte met hier en daar een boom.
We stoppen in het stadje Dinar (streek Dinar) om 8 uur 30. Om 8 uur 55 vertrekken we weer en zien links en rechts papavervelden. De gids legt uit dat papavers onder streng toezicht mogen geteeld worden voor de farmaceutische industrie en voor het maanzaad.

We rijden via twee bergketens, waarvan ik de eerste zijn naam niet goed gehoord heb: Sutande (?) en Karakus. Onderweg zien we geregeld kudden schapen. Later zal de bus zelfs moeten uitwijken voor een koe die de weg oversteekt.
Ik val weer in slaap en word wakker om 9 uur 50. We rijden weer door een zeer dorre vlakte: rotsen, bergen. Om 11 uur stoppen we nog even voor een kwartiertje. Het valt op hoezeer die stopplaatsen overrompeld worden door toeristen in autocars. Alles is er zo duur dat amper een paar reizigers het wagen een biertje of iets dergelijks te drinken. Wij kopen gewoon water voor onderweg.

In Konia eten we in een vroegere caravanserail uit de 13de eeuw.

(Foto Roger)

Lekker maar weer nemen we niets dan water als drank, de rest is onbetaalbaar. Sommige reisgenoten, die al eerder in Turkije zijn geweest, beamen dat het land vreselijk duur is geworden op één jaar tijd.

Daarna wisselen de meer vruchtbare vlaktes en de dorre plateaus elkaar af. In de voorstad van Konia staan allemaal gelijkaardige, pastelkleurige gebouwen. Hakam legt uit dat de mensen die naar de stad kwamen, er dezelfde huizen bouwden als in hun dorp. De staat heeft dan meer ‘fatsoenlijke’ huizen laten bouwen die die mensen mochten bewonen voor een vaste vergoeding per maand.

Bezoek aan het derwisjenmuseum en het mausoleum van de orde van de dansende derwisjen. Interessant en mooi. Maar weer karrenvrachten toeristen.

Daarna komen we in de vallei van Aksaray. Vlak, vlak, vlak. Weinig vegetatie, witte aarde, af en toe enkele witte huizen. Zeer eentonig.
Rechts van ons zien we de vulkaanketen Hassan en dat betekent dat we in Kappadocië zijn aangekomen.

(Foto Roger)

Om 17 uur maken we weer een halte in Aksaray. We hebben dan 550 km afgelegd.

Grotere kaart weergeven
Daar bezoeken de anderen een onderaardse stad. Ik ga niet mee, ik vrees mijn claustrofobie. Blijf spreken met twee andere vrouwen van het gezelschap en besef dat dit soort reizen niet echt voor mij is: gepoch over welke landen ze al ‘gedaan’ hebben, geen enkele consideratie voor de bewoners van het kleine dorp (waar we ons dus bevinden) met huizen in lava. Zo staan er vrouwen en kinderen achter hekken te roepen en ons hun zelfgemaakte poppen te verkopen. Zegt een van mijn reisgenoten: ‘Nog een geluk dat ze achter dat hek moeten blijven. Anders waren ze nog opdringeriger.’ Ik wil even zeggen dat wij in feite de ‘opdringeringen’ zijn, dat die mensen thuis zijn, maar ik doe het niet. Krijg zelfs de tijd niet want ze zijn weer bezig over hun verre reizen. Ze lijken wel nooit verder te zijn geweest dan waar de geplande reis ze bracht.
De gids vertelde ons dat er in dit dorp geen moskee is, omdat de bewoners Alamieten zijn.
Het dorp heet Saratli (zonder punt op de i, dus Saratle uitgesproken).

Daarna rijden we naar het hotel Avrasya, in Nevsheir. Het eten was best lekker maar de drank (niet inbegrepen) weer zo duur dat we het deden met een fles water.
Je merkt wel dat ze hier begrepen hebben dat toeristen veel geld hebben. Toch zijn ze dom: nu drinkt bijna iedereen het goedkoopste, namelijk water. Als de prijzen iets lager lagen, zouden veel mensen een of twee glazen bier of wijn bestellen en zouden al die restauranthouders uiteindelijk meer verdienen.

SMS gekregen van maman, Hendrik en Elvira. Deze laatste en Strobi vertrekken overmorgen al terug naar België. Zeger heeft mijn deze morgen geschreven SMS niet beantwoord. Maar misschien moet ik dat ook niet verwachten van hem?

15 juni 2005, woensdag

Rond halfnegen vertrokken richting Mustapha Pacha. We zien druivenplantages langs de weg. Hakam legt uit dat er wordt gezorgd dat ze laag tegen de grond groeien zodat de in de grond opgeslagen dagwarmte de nachtelijke koude breekt.
Er staan overal prachtige lavaformaties, waarin woningen zijn uitgehouwen.

(Foto Roger)

Later werden die woningen verboden en ging men nieuwe (echte) huizen bouwen in lavasteen. Toch zijn er nog veel ‘grotten’ bewoond. Om 9 uur komen we aan in Mustapha Pacha dat vroeger Sinasos heette. We wandelen vanuit het oude dorp (met in de lavaformaties uitgehouwen woningen dus) naar het nieuwe dorp. Bekijken het interieur van de in de rotsen uitgehouwen Sint Stefanuskerk en een beetje verder kunnen we dezelfde soort kerk, de Sint-Nicolaaskerk binnengaan. Later rijden we achtereenvolgens naar de Gomedavallei en de Kamelenvallei waar we een korte wandeling maken. Indrukwekkend maanlandschap.

Hakam heeft ook een bezoek aan een tapijtenknoperij annex school op het programma staan. Zeer boeiend: we zien hoe wol wordt geverfd, onder andere met saffraan, indigo, enz, hoe zijde wordt gewonnen uit de zijderups, hoe de tapijten worden geknoopt.

Zijde gewonnen uit de zijderups (foto Roger)

Maar als we daarna een drankje krijgen aangeboden en als ontelbare tapijten worden uitgerold, heb ik weer het gevoel van ‘het is allemaal commercie’.

Zo bezoeken we na het eten nog een grote onyx en andere halfedel- en edelstenenwinkel. Zelfde stramien. Nog even de liefdevallei (die ik eerder penisveld zou noemen, omdat de lavaformaties daar allemaal een fallusvorm hebben), de duivenvallei (waar duivenmest werd gewonnen) en de zeer indrukwekkende ‘bergstad’ Uçisor. Cappadocië is echt de moeite waard. Tijdens onze korte wandelingen kwam ik echt tot rust, en zeker tijdens de laatste wandeling: ik was een andere kant uitgegaan dan de rest van de groep - inclusief Roger - en had zo’n vredig plekje gevonden tussen de lavarotsen. Daar beleefde ik weer mijn ‘mystieke ervaring’ die ik een tiental jaren niet meer had gekend.
Jammer dat we alleen de meest toeristische plekken hebben gezien.

’s Avonds gaan we naar een restaurant in een lavastenen gebouw. Er komen nog enkele andere toeristenbussen aan. Terwijl we heel lekker en à volonté eten en drinken, worden we vergast op een spektakel: draaiende derwisjen, volksdansen, rijdansen, buikdansen.

(Foto Roger)

Allemaal heel leuk maar ik denk dat er in feite niets authentieks aan is, vergelijk het met de kitschflamenco die toeristen in Spanje te zien krijgen.

Als we naar ons hotel rijden, blijkt een vrouw wat te diep in de Raki te hebben gekeken. Ze is heel plezant en er wordt wat afgelachen tijdens de rit. Tot ze, zonder aanwijsbare aanleiding, op Hakam zijn hoofd begint te slaan met een plastic waterfles. Onze gids kon er echt niet mee lachen en wenste ons maar koeltjes goede nacht toen we rond 24 uur ons hotel bereikten.

Roger had in een winkeltje een fles raki gekocht (en dus stiekem het hotel binnengesmokkeld) omdat de prijzen van wijn en bier hier echt de pan uitrijzen. Op onze kamer dronken hij en ik nog een paar glazen van die alcohol, aangelengd met water. Raki (rake uitgesproken, want er staat geen punt op de i) aangelengd met water noemen de Turken ‘tijgermelk’. Vroeger dronk men het altijd anders: eerst een glaasje zuivere raki, daarna een glas water.


16 juni ’05, donderdag

Deze avond vliegen Elvira en Strobi naar huis. Béatrice heeft geSMSt: Nadia haar eerste examen ging niet zo goed.

Vertrokken om 7 uur. Bijna iedereen valt in slaap in de bus, ik ook.
Als ik weer wakker word, rijden we door een vlakte, met rechts donkere heuvels zonder vegetatie. Links zien we zoutmijnen.

Roger verdiept zich in ons boek over Turkije. Het eigenaardige kraantje in elk wc had ons al in elk hotel geïntrigeerd. Roger dacht dat ze bedoeld waren om - met de linkerhand - het achterwerk te reinigen. En dat blijkt te kloppen. Turken gebruiken immers geen toiletpapier, dat vinden ze niet ‘proper’ genoeg. Ze willen zich reinigen met water.
Roger vertelt dat aan onze buren in de bus (die al een paar keer in Turkije zijn geweest en die hem niet geloven). Uiteindelijk zitten verschillende mensen in de bus daarover te praten en iemand is zo verstandig om het aan Hakam te vragen. En deze beaamt wat Roger vertelde. Hij voegt er zelfs aan toe: ‘Tja, en nadat ze zich zo hebben gereinigd, gaan de Turken eten!’
Als iedereen zijn walging laat blijken (behalve Roger en ik, want wij weten wel beter) lacht Hakam: ‘Nee hoor. Daarna wassen ze hun handen met veel zeep, gieten er eau de cologne overheen, en dan pas gaan ze eten.’

Ik begrijp onze medereizigers niet. Hadden ze (tijdens al die jaren voor sommigen) die kraantjes dan niet opgemerkt? Stelden ze zich daar geen vragen bij? Dachten ze nu werkelijk, na de uitleg van onze gids, dat Turken zo onbeschaafd waren? Zo hebben we ook opgemerkt dat niemand (behalve Hakam natuurlijk) echt leek te weten waarvoor die vaten op de daken dienen. Wat doen zulke mensen als ze op reis zijn? Slapen in de bus (nu, ik ook dikwijls)? Alles over zich heen laten komen? Zorgen dat ze bruingebakken terug naar België reizen? (maar daar hebben ze met zo’n rondreis niet echt de kans toe, hoewel, misschien willen ze achteraf vertellen dat ze al die ‘places to be’ hebben bezocht, en gaan ze tijdens het tweede deel van de reis - strandvakantie dus - aan het ‘bruin worden’ werken)

In Ankara bezoeken we het Museum van Anatolische cultuur. Best wel interessant.

Grotere kaart weergeven
Daarna gaan we eten, bekijken nog even snel het mausoleum van Ata Turk en rijden verder naar Istanbul. Het wordt een lange rit. Veel geslapen. Om 18 uur 30 rijden we door de streek Ismit die in de jaren 90 door een aardbeving werd getroffen.. Er zijn toen 50.000 mensen omgekomen. De aangetaste huizen werden vervangen door huizen die de staat liet bouwen. Maar je zag duidelijk dat sommige oudere huizen nog bewoond waren.

Daarna zitten we gedurig in de file. De chauffeur probeert constant via de pechstrook tijd te winnen. Een helse rit. Ik ben moe, heb honger, mijn benen doen pijn, de meeste mensen hun voeten zijn gezwollen.
Eindelijk, om 20 uur 10 rijden we Istanbul binnen. We rijden over de hangbrug over de Bosporus en komen om 20 uur 45 in ons hotel aan. We hebben 750 km afgelegd vandaag.
Eten en daarna onmiddellijk dit geschreven, bij een glaasje ‘tijgermelk’.

17 juni ’05, vrijdag.

Roger heeft een beetje buikpijn, ik hoop dat hij niet ziek gaat worden.
Maman heeft ge-SMSt, en ook Elvira, om te zeggen dat zij en Strobi goed thuis zijn aangekomen. Van Zeger nog steeds geen nieuws!

Terwijl ik dit begin te schrijven, horen we de muezzin. Roger kan daar zo op afgeven! Telt de gesluierde vrouwen en zo... Nu, het is een feit dat het er veel zijn. Toch vertelde Hakam ons dat de meisjes op school geen sluiers mogen dragen. ‘Jullie vragen je af waarom ze dat dan in België perse willen doen?’ ging hij voort. ‘Wel, ik zou zeggen: als jullie dat toelaten, eigen schuld, dikke bult!’

Deze morgen begonnen we om 8 uur 15 aan onze (zeer oppervlakkige) ontdekking van Istanbul.

Grotere kaart weergeven
Eerst gaan we een lederwarenwinkel bezoeken. Eerst een kleine modedefilé (met een aangeboden drankje), met de nodige lederen jassen en handtassen, daarna worden twee personen van onze groep uitgenodigd om mee te doen.
De ‘clown’ zoals ik hem voor mezelf noem (hij heeft ook aan ‘buikdansen’ gedaan), wordt weer geselecteerd en paradeert even later over de catwalk met een pruik op en een leren jas. Daarna worden we naar de feitelijke winkel gebracht. Tijd verloren vind ik, maar ik begin te veronderstellen dat onze reis zo goedkoop is omwille van de afspraak dat we al die verkooptechnieken zullen meemaken en dus zoveel mogelijk van onze centen zullen uitgeven in het land. Enfin, enkele personen deden de reis voor de tweede keer, waren erop voorbereid en kochten dan ook een jas of zo. Ik moest een handtas kopen (de ritssluiting van de mijne had het begeven de eerste reisdag) maar ik vond echt niet wat ik zocht. Dus ben ik al heel snel weer naar buiten gegaan – wat een soort ruzietje teweegbracht met Roger. Hij bleef liever binnen. Ik zei hem van dan toch weer naar binnen te gaan, wat hij deed, maar met een lang gezicht. Omdat ik hem niet wilde volgen. Hij zou echter na al die jaren met mij wel moeten weten dat ik niet graag in winkels vertoef als ik er niets nodig heb. Maar waarschijnlijk had hij toen ook al buikpijn, want pijn tast altijd zijn humeur aan.

Terwijl ik daar buiten wachtte, kwam een andere reiziger ook naar buiten. We spraken een beetje. Hij werkt voor Carrefour, had deze reis al gedaan. Ik merkte op dat hij, net als de anderen, daarmee dacht dat hij Turkije wel een beetje kende. Eigenaardig, die mensen zien wat de toeristen ‘moeten’ zien (en weliswaar mooie dingen), eten en slapen in dure gelegenheden, maar verschieten als ze tijdens een noodstop – zoals gisteren moest gebeuren omdat iemand diaree had - met een hurk-wc worden geconfronteerd. Hebben die mensen dan in al die bezochte landen nooit iets anders gezien dan luxe? Geen wonder dan dat de autochtonen ze proberen af te persen door veel te veel te vragen voor drankjes enz.

Maar nu verder over onze dag.
Uiteindelijk bezochten we het Topkapipaleis. Best wel aantrekkelijk met zijn vier tuinen, verschillende woongebouwen, audiëntieruimte, harem (enkel toegankelijk mits bijbetaling), ruime keuken waar je jammer genoeg niet meer kon zien hoe er gekookt werd. En toch, zoals Roger zegt, er zijn mooiere zaken in Spanje. Zelfs het Alhambra (om in dezelfde sfeer te blijven) is indrukwekkender.
Er was weer héél veel volk.

Daarna gingen we via de hippodroom naar een restaurant (waar iedereen weer water dronk: andere dranken zijn onbetaalbaar) en na het eten bezochten we de blauwe moskee en de Aya Sofia. Nogmaals: zeer mooi en indrukwekkend maar ik heb in Spanje mooiere dingen gezien.

En dan ging het naar de bazar. Weer veel toeristen, maar ook veel Turken. En echt sprookjesachtig. En we lieten ons verleiden. Voor mij eindelijk een handtas. Een lederen, rode handtas vol compartimentjes. Net wat ik zocht. Van 75 euro heb ik er 50 kunnen maken. Waarschijnlijk nog te veel, wij kennen immers niet de kunst van het afdingen, maar vermits het precies was wat ik zocht en ik dat bij ons zeker het dubbele (of meer) zou betaald hebben...

Roger kocht iets helemaal anders: een horloge. Rare Roger: hij houdt zogezegd niet van juwelen, maar heeft zoveel horloges! ‘Die zijn nuttig,’ zegt hij. Oké, maar één nuttige horloge lijkt me wel voldoende? Enfin, ik gun het hem, die passie! :-)
O ja, en ik kocht nog iets, in een apotheek: tandpasta zonder munt. Eerst zei de apothekeres dat ze dat niet had. Even later komt ze echter naar buiten gelopen, haalt ons in, en vertelt in haar beste Engels dat ze er wel gevonden heeft. Ik blij, want ik was het echt beu om mijn tanden met alleen water te poetsen.

Nog een boottochtje op de Bosporus om te eindigen. Hakam vertelde over alle gebouwen die we zagen op de Europese en Aziatische oever. En het werd me nog eens duidelijk dat in dit land, naast zeer arme mensen, er ook steenrijke zijn. Waarschijnlijk is het daarom dat de handelaars denken dat toeristen even rijk zijn als die rijke Turken?
Het boottochtje vond ik zalig!

Daarna gingen we naar het hotel, waar na het eten gateau zoals bij ons werd geserveerd: iemand van het gezelschap was immers jarig. Nu, ons contact met het gezelschap is zo precair en afwisselend dat ik zelfs niet wist over wie het ging!

Roger en ik hebben nog even door de straten in de buurt gewandeld. En zijn tot dezelfde conclusie gekomen: Istanbul is meer dan 1 dag waard. Nu hebben we enkel een indruk (en die geeft zin om eens onder ons tweetjes terug te komen, voor een weekje of zo. Maar dan leer ik toch eerst een beetje Turks. De taal niet kennen, dat vind ik echt een handicap! Esperanto leren misschien? Nee, jammer genoeg niet. Dan ontmoet ik alleen mensen die die taal kennen, en de gewone Turken kennen die zeker niet!)

Morgen vertrekken we al om halfzeven!

18 juni 2005, zaterdag

Vertrokken om halfzeven, weer richting Azië. Dan de ferryboot op voor een overtocht van iets meer dan een half uur. Al zaten we allemaal met slaapoogjes in de bus, na die overtocht leek iedereen goed wakker.

Dan verder naar Bursa. Onderweg merkte Roger op dat diesel hier 1,96 YTL kost!
Hakam had al verteld over de dure, ingevoerde olie ondanks het feit dat Turkije zelf olie bezit. Het was een kwestie van quota waar ik niet veel van begrepen heb.
Om 9 uur 40 kwamen we aan in Bursa, waar we zouden middagmalen. Een stad van 12 miljoen inwoners aan het einde van de zijderoute van China naar Bursa. Hakam vertelde ook over de autofabrieken (o.a. Fiat dat hier Tofa heet).En hij wist ook dat onze zo bekende shoarma en kebab van hier afkomstig zijn.

We bezochten de groene moskee (die ik eigenlijk eerder blauw vond ) die in feite meer indruk op mij maakte dan de grote blauwe moskee van Istanbul en zelfs dan de Aya Sofia die ik – terecht denk ik – eerder als een kerk ervaarde.
Daarna het groene mausoleum, al even blauw!

Dan gingen we eten, voor een keer buiten. Even lekker als altijd maar toch weer zoveel toeristen!
Roger heeft nog steeds last van zijn ingewanden, en hij is niet de enige: we hebben weer een noodstop moeten maken voor een van onze kompanen. Hakam leek een middeltje te kennen: sterke Turkse koffie met citroen. Roger heeft het niet willen proberen.

Zodra de bus weer vertrok, ben ik in slaap gevallen en ik werd wakker om 13 uur 30. We reden door een vruchtbare vlakte met hier en daar een dorp. Daarna werd het bergachtiger en echt mooi: rotsen wisselden af met groene vegetatie, langgerekte dorpen en wijngaarden (maar nogmaals, dat zie je in Spanje ook).

Om 18 uur kwamen we in Ismir aan. Links van de weg strekte zich een complex van begraafplaatsen uit. Hakam vertelde over de begraafgewoontes van Islamieten.
En even later kwamen we aan in Kushadase (Kusadasi). Heel lelijk, Elvira had gelijk die het me al schreef in een SMS voor ons vertrek. Al die bergen zijn gebetoneerd: allemaal hotels en appartementen. Toch het gevoel van eindelijk thuis te komen in ons allereerste hotel. Lekker eten weer.

Vlak na het eten zijn we naar onze kamer getrokken. Terwijl Roger een beetje rustte (hij voelt zich nog steeds niet heel goed) heb ik wat op ons individueel terras gezeten. Je merkt goed dat de hotels en flatgebouwen tegen de heuvel aan gebouwd zijn. Ik kon zo binnenkijken op een balkon van een verder gelegen gebouw. En ik heb mijn geliefkoosd hobby uitgeoefend: mensen observeren. Een familie die zat te eten. Blijkbaar waren ze aan het nagerecht toe: yoghurt. Daarna legden ze een kaartje en nog later begon de jonge dochter te zingen en te dansen. Het laatste wat ik zag voor ik dit schreef, was hoe haar papa haar stevig vastpakte!

Ik heb even met Hakam gebabbeld. Hij is vertaler-tolk. Misschien moet ik ook vertalingen Nederlands-Turks aanbieden en hem inschakelen? Hij gaf mij zijn e-mail adres.

Nog steeds geen nieuws van Zeger!

19 juni 2005, Zondag

Deze nacht, ik was net gaan slapen, een SMS van Hendrik. Ik had hem geSMSt om hem te vragen of Zeger met ze in Veulen was (Hendrik had me gesmst dat hij en Anneke naar Veulen zouden gaan dit weekend) en of alles oké was. Hendrik antwoordde dat alles in orde was, dat Zeger geen krediet meer had op zijn GSM. Ik dus opgelucht.

We zijn vertrokken om 9 uur en hebben een halte gemaakt aan het Bafameer, waar we in het heengaan ook de eerste keer gestopt zijn. Een groot meer, omringd door bergen en waarin waterslangen vertoeven. Roger en enkele mannen waarvan Jean uit Oostende praatten over het digitaliseren van foto’s en Jean raadde hem aan fotoshop te downloaden op B-news.

We reden verder. Ik merkte dat de olijfplantages op de bergflanken afgebakend zijn door lage muurtjes. En even verder dat de zon de micarotsen prachtig deed fonkelen.
Om 11 uur 40 reden we Bodrum binnen.

Grotere kaart weergeven
Op eerste zicht een witte stad, rond een baai. Er zijn veel hotels, maar ze ontsieren de streek nog niet echt: ze zijn gebouwd in de lokale stijl. Tien minuten later arriveerden we in ons hotel, Flora, te Gümbet.
Zeer mooi hotel.

(Foto Roger)

Gelijkvloers en eerste en enige verdieping verdeeld in kleine ‘huisjes’ die rond een binnenplein met zwembad staan opgesteld. Van onze kamer op de begane grond kunnen we een privé terrasje op dat omringd wordt door geraniums en waarnaast een vijgenboom staat. Van daar kunnen we direct naar het zwembad en toch genieten we privacy.

Alleen... Buiten de siësta en de maaltijden (lekker) staat de muziek aan het zwembad veel te luid.
Iedereen bracht de middag aan het zwembad door. Iedereen behalve wij: Roger voelt zich nog niet helemaal lekker en heeft wat geslapen. Ik heb gelezen op ons terras. Hakam brengt enkele dagen met ons in het hotel door en raadde me voor Roger sterke Turkse koffie met citroen aan. Roger heeft het geslikt (vreselijk slecht naar het schijnt) maar het lijkt niet erg te hebben geholpen.

Uiteindelijk zijn we voor het avondmaal toch nog wat gaan lezen aan het zwembad, waar het erg warm was.

In deze kamer is heel weinig licht... Ik vrees dat ik straks in de bar moet gaan zitten als ik iets wil lezen. Jammer dat de dranken weer zo duur zijn!

20 juni 2005, maandag

Al vrij vroeg opgestaan en om 8 uur waren we aan het ontbijten. Omdat Roger zich nog niet helemaal oké voelde, is hij even gaan rusten op bed terwijl ik op ons terras wat ging lezen (Le lit défait van Sagan).

Rond 10 uur gaan we naar Bodrum, met een dolmus (uitspraak: dolmush). 1,5 Lira per persoon, viel dus nog mee. Bodrum lijkt me een mooie stad (te zijn geweest, want ik vrees dat het ook te fel de toeristische toer aan het opgaan is). Het is een havenstadje, jachthaven zelfs en er liggen prachtige boten aangemeerd. Naar het schijnt was dit al veel langer de favoriete badplaats van de steenrijke Turken. Het Saint-Tropez van Turkije, in zekere zin.

We lopen er een beetje rond. Mooie witte huizen met plat dak, net zoals de gebouwtjes van het hotel. Maar de dranken op café zijn nog duurder dan in ons hotel. Leuke winkeltjes, maar weer zo opdringerige verkopers.

Een bezoek aan de burcht is weer betalend. Is het de moeite waard? We vinden er geen informatie over in onze gids. Heb niet veel zin om weer tussen tientallen toeristen te staan aanschuiven!

Weer naar het hotel in dolmus. Middageten en daarna dutje van twee uur. Voor Roger nog langer: ik ga weer lezen op het terras, loop een beetje rond in de 'straatjes' tussen de verschillende hotelgebouwtjes, kijk naar de zonnebadende mensen aan het zwembad (en begrijp niet hoe ze zich zo kunnen laten braden).

Vraag me ook af waarom alleen de lelijkste vrouwen topless zitten. En waarom de lelijkste mannen het minste dragen. Ik zeg altijd dat schoonheid van binnen zit, dat een dikke buik enz niet zoveel belang hebben, maar het oog wil ook wel wat, en ik begrijp niet waarom mensen met hangende, driedubbele buiken, al hun vet zo etaleren.
Uiteindelijk kom ik terecht in het straatje waar de 'huisjes' van de hotelbedienden op uitkomen. Ze begroeten mij een beetje verwonderd. Jammer dat ik geen Turks ken.

Roger wordt wakker, zet foto's op de laptop en dan gaan we een biertje drinken.
Maar plots zetten ze aan het zwembad de muziek keihard en we vluchten weer naar onze kamer.

Bij het avondeten blijkt dat we vergast worden op weer een 'Turkse' avond. Buikdanseres, loterij, rijdansen. Het begint afgezaagd te worden. De loterij daarentegen is een originele geldklopperij: de winnaars van juweeltjes worden morgen afgehaald, gebracht naar een winkel in Bodrum, en krijgen daar hun cadeau. En, naar ik vermoed, ook een theetje zodat ze wel geneigd zullen zijn nog andere juwelen te kopen. Wij hebben geen lotje gekocht, gelukkig.
Vandaag een SMS van mama: 35°C in Antwerpen. Ik denk dat we hier ook rond die temperatuur zitten, alleen is het hier een aangename warmte dankzij de nabijheid van de zee.


21 juni 2005, dinsdag

Weer om 7 uur wakker geworden. Eigenaardig hoe vroeg ik steeds wakker word. En hoe hongerig ik ben. Maar we moesten tot 8 uur wachten om te ontbijten.

Daarna met de dolmus naar Bodrum. De stad heeft wel iets, met zijn witte gebouwen met plat dak. Maar Roger lijkt er niets aan te vinden. Ziet alleen die toeristen en die ontelbare (en soms heel mooie) winkeltjes.

(Foto Roger)

Nadat we een biertje hadden gedronken (ik had een beetje minder dure gelegenheid gevonden) leek zijn humeur echter verbeterd en we hebben nog een heel poosje gekuierd door de winkelstraten. Smalle straten met winkels vol geuren en kleuren. Jammer van de prijzen, die afgestemd zijn op de ontelbare toeristen die zelfs in zwembroek of bikini door de straten lopen. Je kunt het de Turken niet kwalijk nemen maar ik vrees dat ze de charme van Bodrum teniet zullen doen op die manier.

Na de lunch en een siësta, zijn we via het strand naar het centrum van Gümbet (waar we dus logeren) gewandeld. Hier was het nog erger. Blankenberge of Benidorm in het kwadraat. Toch nog een biertje gedronken en weer naar het hotel voor het avondeten.

Ik vraag me af wat we hier gaan doen tot zaterdag. Er worden wel uitstappen georganiseerd, maar ze kosten weer heel veel, en de meeste dingen hebben we al gezien tijdens onze rondreis. De Griekse eilanden tegenover Bodrum zijn, volgens onze gids, heel toeristisch en heel duur. Niets voor ons dus. Gelukkig hebben we boeken bij.
Het is 38°C in Bodrum.

22 juni 2005, woensdag

Na ons ontbijt, zoals altijd zeer uitgebreid buffet, gingen we naar Bodrum. Roger kocht weer een horloge (had zich natuurlijk laten overtuigen door de zoals altijd charmante verkoper). Het viel me op dat ze zelfs de mannen proberen te verleiden door enigzins het hof te maken aan hun vrouwen. Een jong koppeltje dat voor ons iets kocht, hoorde zich door de jongere verkoper zeggen dat hij graag de vrouwelijke helft ervan wilde kussen. Ik dacht nog: daar moet ik op mijn leeftijd niet meer voor vrezen, maar ik had geen rekening gehouden met het feit dat wij te doen hadden met een oudere verkoper.

Ik kocht nog een paar geschenken en we liepen nog wat rond. Vonden een internetcafé waar surfen of mailen veel goedkoper is dan in ons hotel en we besloten er deze namiddag weer naartoe te gaan: mijn GSM heeft immers geen crediet meer.

Dan drinken we nog een biertje (in feite een halve liter) in wat ik stilaan als ons stamcafé ga beschouwen: 3 YTL voor een halve liter terwijl we in het hotel 3 YTL voor een klein biertje betalen.
In Bodrum ontmoeten we nog mensen van de groep. Groep die in zeven kleine gezelschappen uiteen is gevallen. Zeven gezelschappen, waarvan Roger en ik er één uitmaken. We lijken wel nergens bij te passen.

Na het eten en de siësta – tijdens dewelke Roger een foutje ontdekt aan zijn nieuwe horloge – nemen we weer de dolmus naar Bodrum. Roger legt zijn probleem uit aan de verkoper en mag een andere horloge kiezen.

Daarna gaan we naar dat internetcafé. Ik mail naar de kinderen. Onder andere om Strobi en Elvira te bedanken voor hun aanbod per SMS: dat ze ons zondag in Zaventem zouden ophalen. Ik leg ze uit dat de taxi al besteld en betaald is.
Het is heel warm, ik heb de indruk even warm als onze warmste dagen in Spanje, alleen is het hier draaglijk dankzij een koel briesje en de nabijheid van de zee. Geen idee hoeveel graden. Gisteren zag ik ergens dat het in Bodrum 38°C was en vandaag leek warmer.
Dus gaan we nog een biertje drinken in ons ‘stamcafé’.

Na het avondeten maken we een korte wandeling, weg van Gümbed. We stappen langs de zee, op een slechte weg. Er liggen boten aan de oever. En nu en dan rijdt er een auto voorbij. Tegenover de zee, de bergen.Rotsen en geel, verdroogd gras.

23 juni 2005, donderdag

Bij het ontbijt had ik meer thee gedronken dan gewoonlijk, en daar die hier vreselijk sterk is, bleef die, ondanks het feit dat ik hem met water had aangelengd, op mijn maag liggen. We beslissen even te doen zoals de anderen en brengen de voormiddag aan het zwembad door. Al lezend en ook met de anderen te observeren. Waarom zijn het toch de lelijkste mensen die de minste pudeur hebben? Een oude man met drie hangbuiken, een dikke vrouw die topless ligt te zonnen... Mensen van onze groep liggen de krant te lezen. Anderen bereiden zich voor op een uitstap (wij doen er geen: allemaal zo duur en naar het schijnt is de bestemming nog toeristischer dan Bodrum).

We hadden ons in de schaduw geïnstalleerd en wanneer de zon onze huid begint te bereiken, beslissen we naar onze kamer te gaan. Die werd pas opgemaakt en... Op ons bed lagen nieuwe handdoeken, kunstig geplooid, en versierd met verse bloemblaadjes. Wat vond ik het zonde die weg te nemen (omdat we op ons bed gingen liggen lezen).
Het lijkt nog warmer dan gisteren. Bij het middagmaal eten we niet veel: we hebben allebei nog wat last van onze maag/darmen.

Na een siësta nemen we weer de dolmus naar Bodrum. Het is markt. Prachtig, die kleuren, die geuren! Kruiden, perziken, groenten, echt sprookjesachtig.

(Foto Roger)

Ik koop een assortiment kruiden + kruidenmolen voor Denise waar we binnenkort op visite gaan, en we krijgen van de marktkramer appelthee en ‘seksthee’ aangeboden. Volgens onze gids is die appelthee wel artificiële bocht, maar het smaakt lekker. En de seksthee is, denk ik, gemaakt van kruiden.

Dan gaan we weer naar dat internetcafé. De kinderen blijken niet geantwoord te hebben. Nu, ik vroeg ook geen antwoord...

Dan gaan we nog een biertje drinken (weer een halve liter voor 3 YTL) en nemen we de dolmus naar Gümbed. Dat bier heeft mijn maag weer geregeld en ik heb opnieuw lekker en veel gegeten deze avond.

Ons gezelschap bestaat uit 31 mensen. Die nu dus verdeeld in groepjes in het restaurant zitten.

Er is een vrouw van in de zestig. Vrij corpulent, maar heel decent en mooi gekleed. Ze reist met haar dochter, die ik ‘modepop’ noem omdat ze elke dag andere en opvallende kleren draagt, en die haar vriend.

Er is een universitair uit Leuven en zijn vrouw uit Tienen. Ze eten altijd met een koppel van Boutersem waarvan het dialect mij doet denken aan dat van marraine. Ze zijn alle vier boven de 70.

Er is Sylvie, een jong meisje dat in Deurne woont – en waarvan ik vermoed dat ze met Hakam heeft aangepapt – en haar moeder uit het Leuvense, ongeveer mijn leeftijd.

Er is degene die ik de clown noem, met zijn dikke, kleine vrouw. Die zitten constant bij Jean (uit Oostende) en zijn lief Caroline (ik schat een jaar of veertig allebei).

Dan is er nog een man die enorm lijkt op Parrain (mijn peter), met zijn vrouw en (schoon?)ouders. Uit het Leuvense ook.

Er is die man die voor Carrefour werkt. Rond de veertig.
En een alleenstaande vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd (nogal dom en luidruchtig, het was zij die Hakam op het hoofd sloeg). Ze lijken elkaar gevonden te hebben. Ze zitten altijd aan dezelfde tafel met een koppel dat we al in Zaventem hadden ontmoet en een ander koppel uit Limburg waarvan de man beroepsmilitair is – hij draagt een hoorapparaat.

Dan nog een dikke blonde vrouw, nogal egocentrisch, met haar man. Ze zijn enkele jaren geleden naar compostella geweest met nog een ander koppel: waarvan de vrouw donker haar heeft.
En wij natuurlijk.

Hakam lijkt vertrokken te zijn. We hebben hem gisteren avond noch vandaag gezien.

In feite ben ik blij dat de vakantie bijna voorbij is: het zwembad, Bodrum, Bodrum, het zwembad. Wat vinden de meeste mensen interessant aan zulke eentonige vakanties?

Het is hier opvallend: de kelners halen de borden, glazen enz veel te snel weg. Tot nu had ik het kunnen vermijden, maar deze avond hadden we het zitten:onze glazen werden weggenomen nog voor we onze wijn volledig hadden opgedronken (hier krijgen we een - goed gevuld - glas wijn en water à volonté bij elke maaltijd).

24 juni 2005, vrijdag

Mijn maag is al een paar dagen overhoop en Roger heeft nog steeds last van zijn darmen. Ikzelf ben zo verstopt als iets.

Vandaag de hele voormiddag aan het zwembad doorgebracht. Gepraat met een man uit Rijsel (27 jaar) en later ook even met zijn vrouw (28 jaar). Hun zoontje van 2 en half deed me denken aan Hendrik vroeger. Ze vertrokken deze avond weer naar huis en waren er blij om: de drank is hier te duur en er valt niet veel te zien. Dat vinden wij ook.

Enkele mensen van onze groep zijn wel een rondvaart gaan doen, maar die stond ook in het teken van zonnebaden en zwemmen: niets voor ons. Anderen zijn een ‘authentiek’ dorp gaan bezoeken. Georganiseerd bezoek met weer een tapijtenknoperij en de nodige geldklopperij. Zegt ons ook niets. Trouwens een dorp waar een georganiseerd bezoek aan wordt gebracht, lijkt me per definitie al niet meer authentiek.

Voor de rest brengen de mensen hun dagen door aan het strand. Smal kiezelstrand. Wel een mooie baai, mooie palmbomen op het strand maar al die cafeetjes, ijskraaampjes enz ontnemen er alle charme aan. Om nog niet te spreken van de horden toeristen. Als ze niet op het strand liggen te bakken, liggen ze aan het zwembad.

Het is dan ook heel warm (35 à 38°C) maar dankzij een zeebriesje is de temperatuur goed te verdragen.

Deze namiddag, na de siësta, zijn we nog maar eens naar Bodrum geweest. Met de dolmus. Bodrum is op zich best mooi, maar na drie dagen heb je wel alles gezien. En gaat de opdringerigheid van de winkeliers je echt vervelen. Biertjes gedronken en weer naar het hotel in Gümbed voor het avondeten. Op het hotel valt op zich weer niets aan te merken. Het is echt mooi en allerlei bloemen verfraaien de kleine steegjes waarlangs de ‘huisjes’ gebouwd zijn. En de krekels doen hun best!

Maar zelfs de grootste luxe gaat vervelen als je niet echt veel kunt doen. Zelfs schrijven gaat moeilijk: een fatsoenlijke tafel ontbreekt echt op de kamer.

We kochten een krant (duur) en lazen dat doker Lecompte nu een eigen site heeft: www.dr.le-compte.be
Daar zal ik thuis echt eens naartoe moeten surfen.

O ja, aan het zwembad zaten deze morgen ook ‘modepop’ en haar vriend (echtgenoot?) Ze werd door hem deskundig ingewreven met zonneolie. En was voor een keer niet opgemaakt. Ik ben echt verschoten van de lelijkheid van haar gezicht!

25 juni 2005, zaterdag

Morgen vroeg vertrekken we.
Na het ontbijt zijn we te voet naar Bodrum gewandeld. Echt niet ver maar je moet er wel een hele steile heuvel voor beklimmen. Mooi zicht op de baai. Wilde even internetten (zien of de kinderen hadden geantwoord) maar Roger vond het onnodig. Hij heeft misschien gelijk: morgen zijn we thuis.

Vonden een supermarkt maar daar verkochten ze geen wijn (want we kopen nog steeds een fles wijn voor ’s avonds, fles die we telkens het hotel moeten binnensmokkelen. Een fles raki hebben we ook - verstopt in onze koffer, zodat de kamermeisjes ze niet ontdekken. En elke morgen moeten we ons natuurlijk ontdoen van onze lege wijnfles. Gelukkig zijn er overal veel vuilnisbakken.) Dus ander winkeltje gezocht en gevonden.

Het probleem met de verlichting van de kamer is min of meer opgelost: er was een lamp stuk en Roger heeft die laten vervangen.

Na het middageten en de siësta, wandeling naar het centrum van Gümbed. Zelfde opmerkingen als voor Bodrum: wel mooi maar druk, toeristisch en opdringerige verkopers. Biertje gedronken.

Daarna avondeten. Voor een keer was er meloen in plaats van watermeloen als dessert. Ongelooflijk hoe de meeste mensen al bij hun voorgerecht zorgden dat ze meloen namen. En liefst drie, vier stukken. Zodat de anderen er van gespeend bleven.
Deze morgen SMS van maman: ze wenst ons een goede reis terug.

26 juni 2005, zondag. ’s Avonds, thuis.

In de luchthaven van Bodrum bleken Sylvie en haar moeder te veel bagage bij te hebben (ze hadden te veel jassen enz gekocht). Ze moesten 27 euro bijbetalen.

In het vliegtuig zaten ze vlak voor ons en voor de eerste keer hebben we er een beetje meer mee gebabbeld. Ze vonden het raar dat we blij waren dat die tweede week voorbij was. Ze vonden ook dat Turkije enorm duur was geworden vergeleken met een paar jaar geleden, toen ze nog eens in Bodrum hadden gelogeerd.

Naast mij zat een Brussels meisje. Goed tweetalig Frans-Nederlands, maar in feite, hoe kan het anders, Nederlandstalig. Ze vertelde over haar verblijf van een week in Bodrum. Ze had gezonnebaad, gezwommen en genoten van het nachtleven. Ik vraag me echt af of je daarom zo ver moet gaan.

In Veulen heb ik, terwijl ik begon uit te pakken, meteen naar maman, Hendrik, Elvira en Béatrice gebeld. Elvira zou dezelfde avond al afkomen, samen met Strobi en Zeger (naar wie ik ook meteen had gemaild).

Even naar Marie-Claire geweest (nadat we hadden opgemerkt dat ons oude schaap Romi nergens te bespeuren viel) die onze vermoedens bevestigde: ze had Romi vrijdag dood aangetroffen. De leeftijd natuurlijk, maar ook de hitte vermoed ik. Het was dan wel geen 30 °C meer, maar toch nog goed warm. Ook onze zwarte kip had ze op een dag dood aangetroffen. Die twee overlijdens kwamen voor ons niet echt onverwacht. Beide dieren waren stokoud.

En deze avond kregen we dus het bezoek van Zeger, Strobi en Elvira. We aten op het terras wat de diepvriezer schafte. Zeger vertelde over zijn nieuwe studio (we gaan hem donderdag helpen de laatste spullen te verhuizen).
Elvira en Strobi vertelden een beetje over hun reis, wij over de onze. Ik was zo blij dat we weer eens samen waren. Jammer dat Hendrik niet kon komen: Anneke moest werken dit weekend.